Mijn man is verslaafd

10 jaar zijn we samen. 2 prachtige kinderen. En toch stortte mijn wereld in.

Het gebeurde al eerder. 17000 euro geleden ongeveer.
Mijn man was al een geruime tijd zichzelf niet.
Wat er aan de hand was? Ik had toen echt nog geen flauw idee. Als jonge ouders, met veel gebroken nachten, gooide ik het daarop. Ik was immers ook doodmoe en alles draaide toch door.

Tot hij psychoses kreeg.
Alles heb ik geprobeerd om hem te helpen. Hij weigerde echter alle hulp.
Achteraf had hij dood kunnen zijn door de slaapmedicatie die hij van de huisarts had gekregen icm zijn verslaving. Maar dat wist ik toen nog niet.

Mijn emmer liep over en na veel aandringen kwam het hoge woord eruit.
Ik had vanalles al opgesomd:
Was er een ander?
Ben je vreemd gegaan?
Heb je iets stoms gedaan?
Is er geld weg?
Verkeerd belegd?
Gok gewaagd die fout liep?

Alles geopperd behalve dat ene.
Als iemand je dan gaat vertellen dat er geld weg is, hij zielsveel van je houdt en je niet kwijt wil.. Weet je dat het foute boel is.

Cocaïne..

Ik kan je vertellen dat hij geluk had dat ik mijn zoon op de arm had.
Ik heb geschreeuwd, gehuild en hem de deur uit gesmeten.

Ik kreeg alleen nog te horen: iedereen doet het. Ja, achteraf snapte ik pas waar hij op doelde.
Achter mijn rug om zaten ze gezellig inderdaad te gebruiken. Zowat zijn hele vriendengroep.
En dat op momenten dat ik er niet bij was, door werk of simpelweg omdat ik toen met mijn zwangere buik verre van in de kroeg wilde staan.

Puzzelstukjes vielen op zijn plek.

Kwaad ben ik geweest. Ik voelde echt dat ze mijn kind in gevaar hadden gebracht. Om over de dames nog maar te zwijgen.
Toen ik de vergelijking maakte, dat als ik hun vent met iemand anders zag tongworstelen met uitgaan, die precies één week de tijd had gehad om het op te biechten, zag je pas het; ‘aha’ momentje landen.

Een ‘vriendin’ probeerde er nog uit te persen dat dit iets tussen hem en mij was. Lekker makkelijk als nou net 1 van de partijen niet weet wat er speelt.

Hij ging ambulant in therapie. Niet mijn voorkeur. Maja, aan iemand die niet wil, kun je niet trekken. En geloof me, ik stond op mijn strepen
De ambulante zorg was mij kwijt toen ze de opnerking maakte, dat een tabakverslaving moeilijker vanaf is te komen dan cocaïne.. Juistem.. Geloof je dat zelf?

Therapie, consessies en heel hard werken, brachten ons er bovenop.
Ik heb geen euro mee betaald aan zijn puinhoop. Iedere cent heb ik teruggekregen.

Maar als je consessies doet, zijn er ook afspraken waar jij in mee moet geven.
Zoals dat hij weigerde naar een NA te gaan. Voor mensen met middelengebruik. Een soort AA zeg maar.

Alcohol heeft veel ruzie bezorgd. Hij wilde perse bewijzen dat het geen risico zou vormen.

Maar we hadden beide het gevoel dat we ons best deden. Ik probeerde hem wat minder te controleren. En ook stonden we achter onze financiële afspraken.

Hij kon niets meer afsluiten tbv creditcards en ik keek mee met zijn financiën.
Spaargeld werd naar mijn spaarrekening over gemaakt en langzaam maar zeker lachte het leven ons weer toe.

We mochten een 2e zoon verwelkomen. Veel te vroeg, met een lange ziekenhuisperiode tot gevolg.
Ik was als de dood dat het voor een terugval zou zorgen.

Zelf Klopte ik meteen bij de psycholoog van het ziekenhuis aan en die ging met hem in gesprek. So far so good. We zijn die periode clean door gekomen.

Maar, toch zitten we nu midden in een terugval.
Ik hoef alle goed bedoelde adviezen, en de; ‘ik zei het je toch’, niet te horen. Dat weet ik ook allemaal wel.
Het viel me rauw op mijn dak. De oorzaak dit keer?
Ja, geen idee, maar het ging mis bij zijn keuze voor uitgaan icm alcohol waar ik niet achter stond.
Godzijdank geen puinhoop van zijn rekeningen gemaakt. Maar stiekem achter mijn rug om in bitcoins geïnvesteerd.
En op een ander rekeningnummer laten storten.
Ik had werkelijk geen flauw idee.

En nu?
Geen idee. Ik weet het even niet meer.
Hou ik van hem? Ja, als hij niet de lege huls is die hij nu is, hou ik zielsveel van hem.
Ik bagatelliseer dan ook echt niet door te zeggen dat hij ziek is. Ik moet alleen uitzoeken hoe ik verder ga.

En dat is verdomd moeilijk. Mijn verstand schreeuwt exit! Klaar!
Maar ik heb ook 10 jaar verdomd hard gewerkt voor waar ik nu sta. Het is verre van eerlijk en je staat zo machteloos!

Je schaamt je de ogen uit je kop. Je wilt niet degene zijn die er zoveel keer intrapt.

Iedereen oordeelt ook zo makkelijk als ze er zelf niet midden in zitten.
Dit gebeurde bij de 1e keer, bij de ziekenhuisperiode van onze zoon, en zal nu vast weer bij mensen op de lippen branden.
Beide keuzes zijn verdomd moeilijk en hebben beide hun voors en tegens.

Voorlopig komt alle ellende weer op mij af. Ik raap me bij elkaar om te zorgen dat de kinderen iemand hebben waar ze op kunnen tellen.

Het frustrerende hierin is, zijn natje en zijn droogje staat wederom klaar.
Ik ben een vrouw die door alles wat ik mee heb gemaakt, goed der mannetje kan staan. En ik heb precies gezegd wat ik verwacht van zijn ouders. Hem eveb laten voelen en in zijn sores laten gaar koken.

Hij kookt zelf, wast zelf, en ik lever fysiek eten aan. Niks bemoederen en doen alsof hij in een hotel zit.

Hij is dit keer zo slim om met de meetings te starten. Alles waarvan ik de vorige keer al aangaf wat ik dacht dat hij moest doen, en hij weigerde.

Bij kliniek 7, de enige die niet moeilijk deed tav de zorgverzekering, volgt volgende week een intake. Hij laat zich vrijwillig opnemen
Hij zal ook wel aan alles voelen dat ambulant verre van een optie is, wat mij betreft, gezien de mate van gebruik.

Na deze intensieve behandeling. Met oa cognitieve gedrags therapie, kan hij met mij in relatietherapie.
Dan pas wil ik gaan uitzoeken waar ik sta en wat ik wil. En hoe we dat gaan doen.

In de tussentijd heb ik, na een week bellen, eindelijk een lotgenotengroep voor naasten weten te vinden redelijk in de buurt. Van mijn woonplaats, En wil ik mijn huisarts vragen voor een doorverwijzing naar een psycholoog.

Het lijkt wel een slechte film die zich voor mijn ogen afspeelt. Nooit had ik gedacht daarin een hoofdrol te zullen vertolken.
Deze verslaving is een groter probleem dan je op voorhand zou denken.
Iedere avonddienst zie ik ze rijden in het centrum. De handjeklap jongens in hun snelle auto’s, en de koeriers die zelfs leveren tot aan de deur

Ik walg ervan. Maar nu, ga ik eerst aan mijzelf werken en een stabiele basis voor onze kinderen zijn.
Ik kom er wel, en de zon zal weer schijnen. Met of zonder hem. Dat is één ding dat zeker is.

Liefs,