Wat dronkenschap met iemand kan doen

Hoi!

Mijn partner (39) en ik (26) waren op een festival een aantal weken terug en hij werd daar heel erg dronken. Nu wordt hij wel vaker dronken, maar dit keer werd hij heel vervelend. Zo heb ik hem nog niet eerder gezien. Hij zei een aantal keer dat hij mij niet meer leuk vond en bij mij weg wilde. Dat ik mijn spullen moest gaan pakken als we thuis waren. Ik vroeg hem waarom hij dit ineens kon uitspreken. Er was geen aanleiding voor, althans niet op de avond zelf. Dit leek dieper te zitten. Ik vroeg hem om met mij mee naar huis te gaan, maar hij gaf aan alleen een taxi te pakken en dat ik maar terug moest gaan met andere vrienden. Hij wilde niet met mij terug naar huis. We liepen eventjes naar buiten, hij wankelde nogal en ik wilde hem geld geven voor de taxi. Ineens pakte hij mij vast en kuste mij. Hij zei dat hij heel veel van mij hielt. Ik was blij dat te horen maar kon het niet laten om te vragen waarom hij een paar minuten van te voren nog zei dat hij bij mij weg wilde. Hij keek mij vragend aan en bleek het hele voorval van een aantal minuten daarvoor, vergeten te zijn. Ik besloot hem niet nog meer in de war te maken. Dus deed even niets. Hij zei dat hij naar de wc moest, ik liep met hem mee. Toen hij terug kwam van de wc gaf hij mij een duw, dat ik al onze munten opgemaakt had. Hij moest nieuwe munten hebben zei hij. Ik vroeg of dat nu wel zo slim was. Hij werd heel boos. Hij zei dat hij alleen munten ging halen en dat ik niet mee hoefde te gaan. Wederom gaf hij aan dat ik mijn spullen thuis moest gaan pakken. Dat hij klaar was met iemand zo als ik. Toen deed ik iets heel fouts, mijn verdriet over wat hij zei (ook al was hij dronken) nam de overhand en ik kneep hem in zijn arm. Ik schreeuwde dat hij met mij mee moest gaan. Ik durfde hem sowieso niet alleen meer weg te laten gaan, hij viel steeds bijna om. Ik kneep hem erg hard. Hij vroeg om geld, dit keer niet voor de taxi maar voor munten. Beide wilde ik niet meer. Iemand die zo dronken is, geld geven leek me niet slim. Na een tijdje bedacht ik dat het slim was om gewoon rustig aan te lopen, en te hopen dat hij mij zou volgen en hij het weer vergat. Dit deed hij namelijk de hele tijd.hij volgde mij de tenten weer in. Daar was hij afstandelijk en het enige wat hij onthouden had was dat ik hem geknepen had. Niet iets wat hij zelf gezegd of gedaan had. Ik liet het eventjes zo, wilde dat we met zijn allen naar huis zouden gaan. Wel was ik verdrietig en genoot niet meer van de avond. Waarom zou hij dit soort dingen zeggen? Is het een dieper gevoel? Wil hij niet meer verder met mij?

Na een tijdje had mijn partner toch weer munten ergens vandaan gehaald. Hij stond weer heel veel te drinken en kon bijna niet op zijn benen staan. Hij sprak tegen heel veel mensen vreemde dingen uit. Hij kreeg een vriendin van mij aan het huilen en sloeg een vreemde tegen zijn hoofd. Samen met hem wilde ik naar huis gaan, maar hij duwde mij van zich af. Kutwijf zei hij. Gelukkig was het festival bijna over. Dan moest hij wel mee naar huis.

Mijn partner viel een aantal keer op de grond en ik tilde hem op. Hij bleef mij uitschelden en zeggen dat hij mij een verschrikkelijk mens vond, het was mijn schuld dat hij dronken was. Dan had ik maar niet zo moeilijk persoon moeten zijn. Hij duwde mij weer weg. Daarna begon hij te dansen met een vriendin van mij. Het leek alsof hij even weer gezellig kon doen, maar hij wilde meer.. hij probeerde haar te zoenen. Zij gaf hem een kus terug, op zijn voorhoofd en ze zei dat hij naar mij toe moest gaan. Dat wilde ik nu inmiddels zelf niet meer. Het festival was over en we zochten onze taxi. Mijn partner was alles al weer vergeten en kwam in de taxi helemaal tegen mij aan zitten, schatje ik hou van jou. Wil je met mij knuffelen? Schatje? Kusje?
Ik werd best wel bang van zijn gedrag. Ik had hem nog nooit zo gezien. Zo dronken. Heel apart. En dan ineens poeslief, ik werd echt naar van zijn gedrag.
De dag erna had hij heel ons bed onder gekotst, in bed geplast, langs de wc gepoept. Ik was al bezig met alles opruimen omdat hij moest basketballen die ochtend. Ik hoorde een auto stoppen, ik keek over de weilanden heen maar zag de auto niet en mijn partner ook niet. Toen opeens stond hij al binnen, hij was door de achterdeur gegaan, waar wij nooit binnen komen omdat je dan door een soort prikkel struik naar binnen moet wurmen.

Ik vroeg hem waarom hij op deze manker binnen kwam. Hij zei dat hij weg was gegaan bij de wedstrijd omdat hij te ziek was en wilde slapen. Ik vroeg hem of hij eerst kon helpen opruimen en of hij even met mij wilde praten. Opruimen dat deed hij zeker, maar praten dat wist hij zo net nog niet. Hij gaf aan dat ik maar op de blaren moest zitten omdat ik hem geknepen had. Ik werd heel erg boos en zei dat er wel wat meer gebeurd was die avond. Hij keek mij vragend aan, wist nergens nog iets van. Nogmaals vroeg ik hem waarom hij stiekem het huis was binnen gekomen. Hij zei dat hij hoopte dat ik nog sliep en hem niet gehoord had, zodat hij mij niet onder ogen hoefde te komen.

Hij was dus nu nuchter en wilde mij niet zien. Ik vroeg of hij uit elkaar wilde, omdat hij dat zonder het zelf te weten heel veel benoemd had op het festival. Hij zei dat hij dat niet wilde, maar omdat ik hem fysiek aangeraakt had hij het niet meer wist. Hij zei dat hij nooit van mij verwacht had dat ik hem pijn zou doen. Ik probeerde uit te leggen wat er daarvoor gebeurd was, maar hij zei alleen maar; daar weet ik niets van en ik heb jou geen pijn gedaan. Fysiek niet, mentaal wel. Hij vond dat niet te vergelijken.

Ik zei tegen mijn partner dat ik het heel raar vond, dat wij nog nooit echt op dit soort manier ruzie gemaakt hebben en dat het nu ineens zo heftig was allemaal. Dat vond hij ook en hij gaf aan die avond elders te gaan slapen omdat hij vond dat ik moest nadeken over mijn daden (hem knijpen).

Ik bleef thuis, sprak en zag die dag niemand. Mijn partner was echter de kroeg weer ingegaan. Een vriendin van mij zag hem en vertelde hem haarfijn wat hij gedaan had. Ook vrienden van hem bevestigde zijn gedrag. Mijn partner kwam thuis, hij huilde en zei hoe erg het hem speet. Hij wist het niet meer en snapte dat ik hem uit totale wanhoop geknepen had.

Ik vergaf hem snel omdat dit nog nooit eerder was voorgekomen en we spraken af dat hij wat minder zou drinken. We zijn nu een aantal weken verder en toch denk ik nog wel eens; wat bedoelde hij die avond allemaal precies? Het kan toch niet uit het niets zijn, dat iemand dat soort dingen uitspreek? Als ik het aan hem vraag, zegt hij dat we die avond moeten vergeten en hij heel veel van mij houdt. Toch knaagt het nog steeds een beetje. Hij zegt dan dat ik nog jong ben en een ruzie bij elke relatie wel eens voorkomt. Toch vind ik dat anders, ookal ben ik 26 jaar. We kunnen best een ruzie hebben, maar deze ruzie vond ik niet normaal en ik weet niet of het goed is om hier mee door te gaan. Ik ben stiekem heel bang dat het nog een keer gebeurt. Wel wil ik hem graag de kans geven te laten zien dat hij dit gedrag niet nog een keer heeft. En ik wil voelen, helemaal volledig dat iemand voor mij gaat. Uit het niets zeggen dat ik weg moet gaan ect. Dat doet pijn.