ongelukkkig gevoel

Ik heb al sinds het begin van dit jaar een ongelukkig gevoel, vooral in de avond. Ik weet niet hoe het komt of waar het precies vandaan komt (er is geen directe aanleiding). Ik heb eigelijk een top leven, ik zit op het VWO 3e jaar, heb een grote groep vriendinnen en een fijne familie. Maar toch op een of andere manier voel ik me elke avond ongelukkig, iemand hoeft (bijvoorbeeld op tv) alles maar iets te zeggen wat deprimerend is, of verdrietig, of iemands moet zakt weg in een film of zo, dan krijg ik daar een heel ongelukkig gevoel van. Het gekke is dan ook dat ik de rest van de dag een van de vrolijkste meisjes ben, die je maar kunt bedenken, ik sport veel, ik ontwerp kleding, ik lees graag en kijk graag naar journalistieke series/tv programma’ s op tv.
Als ik dan zo ongelukkig ben ga ik heel veel piekeren en dan vooral over de toekomst. Wordt ik wel gelukkig, wat voor profiel keuze moet ik kiezen over 1 maand, kan ik wel kinderen krijgen, red ik het VWO wel want ik sta wat onvoldoendes, wat denken mensen allemaal van mij en dan is mijn beste vriendin ook nog vandoor gegaan met een jongen waar ik nog steeds stapelverliefd ben. Op voetbal gaat ook niet zo lekker: Ik ben in mijn team de enige die op het vwo zit, de rest zit allemaal op mavo, niet dat dat slecht is, maar je hebt hele andere interesses, zij roken en drinken en blowen ook al, terwijl ik daar niets van moet hebben. Ik ben in mijn voetbal een echt buitenbeentje ik heb ook altijd het idee dat ze over mij praten, na voetbal ik ben ook vaak heel erg ongelukkig, heb er ook steeds minder plezier in. helaas

De laatste tijd en dit klinkt heel heftig maar heb ik gewoon wel is een klein beetje over zelf moord gedacht, niet dat ik dit ooooooooooooit zou doen, maar toch en van die gedachten wil ik al helemaal af en daar wordt dus nog ongelukken van. Mijn ouders gaan het de laatste ook ook merken dat ik niet zo lekker al een tijdje in mijn vel zit. Ze zien dat ik moe ben, want ik slaap ook heel slecht, ik raak een stuk sneller geiirriteert en dit zou misschien ook kunnen komen doordat ik nog steeds niet ongesteld ben en ik vind dat echt vreselijk, ik wil later heel graag kinderen en dan ben ik dus bang dat ik dat straks niet meer krijg of zo voor de rest heb ik wel alle symtonen.

Natuurlijk zou ik dit aan mijn vader en moeder kunnen vertellen, maar ik weet niet hoe ik dat zou moten doen, ik heb daar het lef niet voor en ik wil mijn ouders ook niet laten denken dat ze iets foutnebben gedaan of dat ik in hele diepe put zit en nooit meer geen uitweg zie, het is alleen dat ik in de avond gewoon met rot vol, ongelukkig en dit gevoel ik kwijt.

Kunnen jullie mij helpen of een hart onder de riem steken of fijn e goed tips geven of gewoon zeggen dat het goed komt? alvast heel erg bedankt,

Groetjes Floor