Geheime liefde ten einde

Zo’n 16 maanden geleden heb ik iemand anders leren kennen. Ik zat op dat moment in een relatie van toen ongeveer 4 jaar. We hadden het jaar ervoor een huis gekocht nadat we in zijn huis ongeveer 1 jaar samengewoond hadden. De andere persoon, voor het gemak noem ik hem Roy, werk in een winkel waar ik veelal kom, nog steeds. Het begin met alleen kijken en lachen en op een gegeven moment hadden we een fijn en leuk contact. Ik was ervan overtuigd dat dit wel tot iets heel moois kon uitbloeien en dat bleek ook werkelijkheid te worden totdat Roy mij twee dagen geleden via whatsapp liet weten “dit” niet meer te kunnen en te willen, hij is op en kiest voor zichzelf. Na alles wat we elkaar beloofd hadden, met elkaar besproken hadden kwam dit als een flinke klap in mijn gezicht. Ik had veel eerder knopen moeten doorhakken en keuzes moeten maken voor onze toekomst, maar ik dacht steeds zou hij wel echt voor mij willen gaan, is dit echt? Roy is bijna tien jaar jonger dan ik en dat maakte het vaakndat ik twijfelde of dit wel echt tot iets moois kon uitbloeien. Iedere keer weer als we elkaar in de winkel zagen of bij het sporten bevestigde dit mijn gevoel dat het echt wel mogelijk was, alleen ik durfde de stap niet te nemen om thuis te zeggen dat ik voorgoed weg zou gaan, niet wetende waar ik terecht zou komen en of dat wel goed zou gaan… de laatste weken merkte ik al dat het contact wat koeler en minder werd….maar omdat Roy steeds opnieuw zei “ ik wacht op je” “ ik ga niet weg” dacht ik dat dit wel over zou waaien…:maar dat deed het niet. Vandaag, en ook gister en eergisteren hebben we gepraat. Vandaag dan voor de laatste keer en dat was erg moeilijk. Hij heeft benadrukt het vertrouwen te zijn kwijtgeraakt en dit gevoel had hij al weken. Hij moest dit nu doen voor hemzelf omdat hij zelf er kapot aan gaat. Ik begrijp hem want zoals ik mij nu voel zo heeft hij zich al die tijd moeten voelen. Ik thuis met de ander en hij alleen… en nu ben ik ongelukkig in mijn situatie en is Roy weg uit mijn leven. Hij wilt mij ook verder geen “hoop” geven of iets toezeggen over de toekomst. De liefde is ongeslagen naar een “vriendschapsgevoel” en dat za niet zo snel veranderen volgens hem. Toen ik wegliep hebben we elkaar nog geknuffeld en je merkte toch dat de liefde er nog zit. Hij had het ook zichtbaar moeilijk ermee. Ik ben erg verdrietig op dit moment, niet wetende wat te doen met mijn toekomst die nu zeer zeker niet met Roy zal zijn. Ik hoop dat hij voor zichzelf de juiste keuze heeft gemaakt en weer gelukkig wordt want dat gun ik hem wel. Het lucht op om dit van mij af te schrijven al doet het ook ontzettende pijn. Bij hem kon ik echt mijzelf zijn, konden over alles praten, het voelde gewoon goed. Maar ook ik zelf had eerder knopen moeten doorhakken dan waren we nu waarschijnlijk heel gelukkig samen. Ik weet niet wat ik nu thuis moet doen en Roy vergeten, maar dat kan ik nu nog niet, daarvoor is het nog te vers en te pijnlijk.