Ik weet niet hoe ik om moet gaan met het verdriet van mijn dochter
Mijn dochter van 15 is de laatste tijd vrijwel continu boos en verdrietig. Ze is heel onzeker en schaamt zich voor zichzelf.
Ze heeft myopia gravis, waardoor haar sterkte in de puberteit enorm toeneemt en pas na haar twintigste zal stabiliseren. Momenteel heeft ze -14 maar dat zal nog stijgen tot rond de -20. Tevens is de kans op oogproblemen op latere leeftijd hierbij erg groot. Dit maakt haar bang, boos en verdrietig. Twee weken terug zijn we naar de oogarts geweest waar bleek dat haar ogen weer fors achteruit waren gegaan. Hoewel we dat wel verwacht hadden, was het toch weer even schrikken en zorgde het voor de nodige emoties bij dochter. Dochter heeft lenzen, maar ook een bril voor ’s avonds en thuis. Naar aanleiding van de nieuwe sterkte hebben we daar nieuwe glazen in laten zetten en die zijn echt behoorlijk dik, ondanks dat ze dun geslepen zijn. Dochter vindt het lelijk en schaamt zich ervoor. Ze wil ook niet dat anderen op school weten dat ze zulke slechte ogen heeft.
Naast die slechte ogen heeft ze ook een erg slecht gebit. Al van jongs af aan altijd gaatjes en regelmatig ontstekingen, ondanks goed poetsen en flossen, want haar tanden zijn wel schoon. Helaas heeft ze al meerdere tanden en kiezen moeten laten trekken. Drie jaar geleden moesten zelfs alle kiezen in de bovenkaak eruit en sindsdien heeft ze een plaatje. Dat heeft ze destijds enorm moeilijk gevonden. De eerste tijd was ze heel snel boos om niets, moest vaak huilen zonder reden en maakte vaak ruzie met alles en iedereen. Ze schaamde zich er enorm voor en nog steeds. Niemand mag dit weten van haar. Nu kreeg ze van de week van de tandarts te horen dat de kiezen in haar onderkaak er ook bijna allemaal uit moeten en dat ze ook daar een plaatje zal krijgen. Verdriet compleet. Het enige wat ze riep was ‘neeeeee, neeee, neee, ik wil niet’ en ze stortte zich huilend in mijn armen. Nog nooit had ik haar zoveel verdriet zien hebben. Ze was totaal niet meer voor rede of enige vorm van troost vatbaar, zo vast zat ze in haar verdriet. Ze wil helemaal niks meer, niet praten, geen knuffel, geen troost, ze sluit zich volledig af en ligt alleen maar huilend in bed. Ze wil niemand zien of spreken, schreeuwt tegen iedereen en maakt ruzie en ik krijg haar niet uit haar boosheid en verdriet. Ik begrijp echt wel dat ze zich zo voelt, ik heb het er zelf ook moeilijk mee, maar haar houding maakt het er voor niemand makkelijker op. Hoe kan ik op een positieve manier toenadering zoeken, zodat ze zich veilig voelt om opener te worden en haar emoties met mij kan delen, zodat ze daar niet meer in blijft hangen, maar ze kan doorleven, verwerken en uiteindelijk accepteren? Want ik zie haar nu gewoon ontzettend ongelukkig zijn.
-
Wat akelig voor je dochter. Het wordt lastig als de communicatie door een van beiden wordt gestopt. Veiligheid is niet iets wat er opeens is, dat bouw je op door de tijd heen imho en het zou dus kunnen helpen om te kijken of dat voldoende aanwezig is (geweest). Dat lijkt op het moment niet het geval. Misschien is het een tip om gewoon langs haar te gaan liggen in bed en haar vast te pakken, waardoor ze misschien een bepaalde mate van geborgenheid weer gaat ervaren? Ook is het mogelijk om op sterk emotionele reacties juist een apèl te doen op emoties, alleen dan niet op de "negatieve", maar op de "positieve", zoals wat haar gaat raken in meest opbouwende zin. Boosheid is soms overschreeuwen vaak van verdriet en verdriet is vaak een gevolg van niet gezien, gehoord, geliefd gevoeld te worden of de angst om dat niet te krijgen. Knuffel haar en zie haar, hoor haar en heb haar lief. -
Beste blauwe Bennie, hartelijk dank voor je begripvolle reactie en je tips. Mijn kinderen kunnen wat mij betreft altijd bij me terecht met alles, dat weten ze. Of ze het ook zo voelen/ervaren is een tweede. Bij mijn dochter van 15 betwijfel ik dat inderdaad een beetje. Op gebied van emoties is ze heel teruggetrokken. Ik zie bij haar vaak wel de emoties, maar niet wat daarachter zit. Althans, niet de diepste kern ervan. Als ze niet lekker in haar vel zit, is ze heel prikkelbaar, snel boos, vaak verdrietig en ze trekt zich dan terug. Dat maakt contact maken en verbeteren erg lastig. Nu moet ik eerlijk bekennen dat sociale feeling niet mijn sterktste punt is, maar ik houd wel zielsveel van mijn kinderen en ook van haar. Ze zijn me allemaal even dierbaar. Zij is echter slechts tien maanden na haar zestienjarige zusje geboren. Dat was niet gepland maar zeker wel gewenst. Het zou wel kunnen dat dat voor haar niet zo voelt, dat ze zichzelf als een ongelukje beschouwt. En wellicht dat daarin ook een oorzaak voor haar houding en een dieper liggende kern van haar verdriet schuilt. Haar boosheid komt naar mijn idee waarschijnlijk voort uit verdriet waar ze zich geen raad mee weet, waarmee ze niet om kan gaan, zich voor schaamt en niet het gevoel heeft dit met iemand te kunnen delen. Op lastige momenten in het verleden heeft ze wel vaker zulke fasen gehad, alleen dan wat minder heftig. In de puberteit is dit wel frequenter en heftiger geworden. Ik heb met de jaren wel geleerd om emoties van een ander niet altijd enkel rationeel te bekijken aangezien je dan aan het gevoel en de ervaring van de ander voorbij gaat. Wellicht dat ik daarin in het verleden fouten heb gemaakt waardoor haar gevoel van veiligheid en geborgenheid is aangetast. Dat is nooit mijn intentie geweest en ik zou het voor haar heel erg vinden als dit zo is en er uiteraard alles aan doen om dit te herstellen. Jouw tip van het bieden van onvoorwaardelijke genegenheid naar haar toe, om het zo even samen te vatten, heb ik opgevolgd. Ik kwam haar kamer binnen en ze schreeuwde meteen dat ik op moest rotten, maar toen ik naast haar ging zitten, een arm om haar heen sloeg en haar stevig vastpakte en over haar rug wreef, merkte ik wel dat er een soort spanning uit haar lichaam wegvloeide. Ze werd rustiger, deed niet meer boos, schreeuwde niet meer en huilde minder heftig om uiteindelijk in een diepe slaap te vallen. Ik hoop oprecht dat dit de eerste stap in de goede richting is. Maar we zijn er nog niet. Ik zal de komende tijd ook vooral bij mezelf te sturen op de emotionele kant van de opvoeding. -
Wat akelig voor jouw dochter. Ik zou haar uit laten razen, want deze emotie mag er ook zijn. Ik zou naar haar toe gaan en begrip tonen voor deze emotie- doe je dat niet, dan gaat ze emoties later inslikken&komt er een afstand tussen gevoel en verstand- en zeggen dat je er altijd voor haar bent, als ze wil praten. Indien ze dat wil, geef je haar een knuffel. Je laat haar met rust daarna en op haar eigen tijd komt ze wel naar jou toe !! Succes en sterkte voor haar !!! -
Beste M.Meershoek, dankjewel voor je reactie. Uiteraard mag mijn dochter emoties hebben en deze uiten. Ze mag boos zijn, verdriet hebben. Dat is heel begrijpelijk. Ik heb er zelf ook verdriet van. Maar bij haar zijn de emoties op dit moment echt alles overheersend. Ik heb haar uiteraard al meermaals gezegd dat ze altijd bij me terecht kan, maar tot nu toe trekt ze zich vooral terug. Ik zou het vooral voor haar heel fijn vinden als ze haar verdriet kan delen, hetzij met mij, hetzij met anderen. Met anderen wil en durft ze uit onzekerheid en angst (voor onbegrip wellicht?) niet over dergelijke problemen te praten. Dat hoeft van mij ook niet per se, maar ik heb het idee dat ze momenteel verdrinkt in haar eigen emoties en geen idee heeft hoe ze ermee om moet gaan, maar daar ook geen hulp van anderen bij wil. Dat maakt het zo moeilijk. Ik wil haar echt wel de tijd geven om zelf vorm te geven aan haar verwerkingsproces, maar ik heb tegelijkertijd het gevoel dat ze dit niet alleen kan (en dat hoeft natuurlijk ook niet). -
Wat naar om te lezen en wat een heftigheid allemaal voor zo'n jong meisje. Zo te lezen wordt ze overspoeld door onmacht, verdriet, schaamte en boosheid. Haptotherapie kan haar mogelijk helpen om weer terug te keren in de veiligheid van haar eigen lijf en om de emoties te leren voelen, dragen en een plek te geven. Een (kinder)haptotherapeut kan bij uitstek een veilige plek bieden waar zij weer tot rust kan komen. Veel sterkte! -
Beste Mies, bedankt voor je reactie. Ik denk dat je het goed samenvat. Haar boosheid komt voort uit onmacht over de situatie waarop zij geen invloed heeft. Het is een soort masker om haar verdriet en schaamte te verbloemen. Gisteren kwam ik uit mijn werk en zij was al thuis van school. Ze zat op de bank voor zich uit te staren terwijl de tranen over haar wangen liepen. Ik ben naast haar gaan zitten en heb een arm om haar heen geslagen. Ze kroop dicht tegen mij aan en huilde. Zonder woorden, alleen maar tranen. Ik heb haar gezegd dat ik heel veel van haar houd, dat haar verdriet er mag zijn en vooral dat ze het niet alleen hoeft te doen. Ik heb haar voorgelegd om eens over haar gevoelens te praten met een extern persoon, bijvoorbeeld een psycholoog, maatschappelijk werker of de mentor op school. Ze wil dat echter niet omdat ze zich schaamt. En ze riep dat ze niet gek was en werd meteen weer boos op mij. Blijkbaar heeft ze nogal wat vooroordelen hierover. Ik heb eens opgezocht wat haptotherapie is en hoewel ik betwijfel of ze het wil, denk ik wel dat ze er heel veel aan zal hebben. Ze zei dat de mentor wel met haar wil praten vandaag omdat hij zag dat er iets was. Nu is haar mentor een wat oudere man met veel ervaring dus ik hoop echt dat ze zichzelf openstelt voor zijn hulp. Ik heb er zelf ook al aanngedacht om hem in te seinen maar wil dat niet doen zonder haar toestemming. Want ik wil haar vertrouwen niet beschadigen. Oh wat is dit moeilijk zeg, om je kind zo te zien worstelen met zichzelf. -
Je bent niet haar therapeut maar vader of moeder, dat is niet duidelijk tot nu toe. Dit is duidelijk een zaak voor een gekwalificeerde therapeut gezien het extreme gedrag. Dus ook geen ouder iemand, mentor of wat dan ook. Het is zelfs zeer goed mogelijk dat ze onveilig gehecht is vroeger in jouw gezin, omdat ze te weinig veiligheid heeft ervaren. Wat 15 jaar lang is ontwikkeld aan mechanismen, is niet in 1 dag op te lossen, zeker niet als je je niet of onvoldoende bewust bent waar je mogelijkheden (ouder) en je onmogelijkheden (niet gekwalificeerd om ernstige problemen te behandelen omdat je de vader of moeder bent). Ze kan gewoon naar de huisarts voor haar zicht en tanden, want daar is ze neem ik aan (heel vaak) naartoe geweest? En dat de huisarts dan ook wel eens iets zegt over de gevolgen van haar ziekte? -
Blauwe Bennie, ik ben me er wel degelijk van bewust dat ik als moeder zeker niet het hele probleem op kan lossen. Maar ik zie dat mijn dochter het op het moment vreselijk moeilijk heeft en ik wil er graag voor haar zijn en haar op weg helpen in de goede richting, zodat ze alle gevoelens en omstandigheden kan doorleven, verwerken en uiteindelijk accepteren. Dat is niet makkelijk en ik kan dat ook niet alleen. Ik wil mijn dochter met liefde helpen om een therapeut te vinden die haar hiermee kan helpen. Maar ik wil haar hier ook niet toe dwingen. Voor mijn gevoel werkt dat averechts. Daar ligt ook mijn struggle. Je schrijft dat je vermoed dat zij onveilig is gehecht. Zou je misschien kunnen vertellen waarom je dat denkt, hoe onveilige hechting zich uit en wat daar de oorzaken van kunnen zijn. Dan kan ik daarop reflecteren. Ik zou het voor mijn dochter vreselijk vinden als ik in haar jeugd fouten heb gemaakt waar zij nu nog last van heeft. De huisarts komt ze niet bepaald vaak. Ze is onder behandeling van de tandarts, orthodontist, kaakchirurg en oogarts. Uiteraard kunnen we wel naar de huisarts voor een doorverwijzing voor professionele hulp en dat wil ik ook zeker doen, maar dan moet zij het ook willen. Vandaag heeft ze op school met de mentor gepraat. Hij zag aan haar dat er iets was en dat het niet goed met haar ging. Omdat het haar op dat moment niet meer lukte om het toneelspel dat ze op school opvoert vol te houden heeft ze hem verteld over haar ogen en gebit, over haar angsten en onzekerheden, haar verdriet, frustratie en machteloosheid. Dit heeft ze thuis gelukkig ook met mij gedeeld. Ik heb haar gezegd dat ik heel trots op haar ben dat ze dit met de mentor heeft durven delen, dat ze hem haar vertrouwen heeft gegeven. En haar een hele dikke knuffel gegeven. Haar mentor is tevens de vertrouwenspersoon op school. Hij heeft naar mijn dochter toe aangegeven dat haar problemen die ze op het moment heeft wel heel heftig zijn en dat hij graag een luisterend oor en steun wil bieden, maar dat ze daar ook hulp van een professional bij moet zoeken en dat dat helemaal niet raar is, zeker niet in haar situatie waarin ze gewoon een overload aan rotsituaties meemaakt momenteel. Dochter heeft gezegd dat ze er toch eens over na gaat denken. Dat vind ik al heel positief en dat heb ik haar ook gezegd. Het lijkt alsof de scherpe kantjes nu enigszins van de emoties af zijn, ze weer enigszins voor rede vatbaar is en in begint te zien dat ze het niet alleen kan en hoeft te doen. -
Da's mooi! 15 jaar aan patronen en problemen, zijn vanuit een crisisituatie waarin ze elk contact met wie dan ook fors afweert dd 13 oktober, naar het herstel van diverse contacten, gaat weer naar school, is weer met ouder in konttact (die een zeer zeer belangrijke rol daarin heeft gespeeld), dd 17 okt, dat is toch wel een hele prestatie die enkel en alleen door jou, en een beetje door medeforummers is gerealiseerd. Fantastisch! Ik ga me er ook verder niet meer mee bemoeien, want ik ben niet van de bemoeizorg en wens je alle geluk met je lieftallige dochter en bovenal naar jullie beider tevredenheid hersteld contact. -
Wat voor ziekte heeft je dochter precies? Ik kan me wel voorstellen dat je dochter kwetsbaar is. Je zou eventueel haar naar de psycholoog kunnen brengen voor opgroeiende pubers. Dan kan zij praten erover wat haar zo bang en verdrietig maakt. Misschien werd zij gepest op school en schaam zij ervoor. Of het kan zijn dat zij bang is voor alles wat met de dokters en tandartsen te maken heeft. Kan je dochter tekenen? Het kan zijn indien zij slecht ziet, onrustig word. Blijf rustig en laat zien dat je er bent voor haar. Eventueel overleg je met haar om hulp te zoeken. -
Beste Marina, mijn dochter is niet ziek. Ze heeft myopia gravis, dat is een oogaandoening waarbij je zeer sterk bijziend wordt. Ze ziet momenteel gewoon goed als ze lenzen of bril met de juiste sterkte draagt (momenteel -14, dus zonder ziet ze echt helemaal niks). Deze afwijking geeft wel een sterk verhoogd risico op oogziektes in de toekomst, zoals macula degeneratie (netvliesloslating) en cataract (staar). Mijn dochter is daar erg bang voor en is bang dat ze blind zal worden. Ik kan niet tegen haar zeggen dat dat niet gebeurt, want dat risico bestaat helaas wel. Dit is echter een kwestie van over minstens twintig jaar of zo, hopelijk zijn de technieken dan verbeterd en kunnen doktoren dan weer meer. Haar gebit is meer een probleem van nu. Daar is zij heel onzeker over. En dat begrijp ik. Ze schaamt zich er enorm voor en niemand mag dit weten van haar. Ze heeft op school fijne en minder fijne periodes gehad. Maar ze heeft gelukkig wel een groepje vriendinnen waar ze het gezellig mee heeft. Alleen ook hen durft ze hierover niets te vertellen. Pesten is af en toe wel voorgekomen, maar dat is mede door de inzet van haar mentoren goed aangepakt. Dochter is dus wel heel gesloten, zowel thuis als op school. Dat maakt contact en hulp bieden ook zo lastig. Ze is niet bang voor doktoren en tandartsen op zich, wel voor de toekomst en alles wat er nog komen gaat aan pijn en behandelingen. Het maakt haar enorm onmachtig en daardoor boos en verdrietig. De afgelopen weken ben ik veel met haar bezig geweest. Vooral gericht op ons onderling contact en vertrouwen. Ik wilde haar niet dwingen of forceren. Dus vooral veel knuffels gegeven en begrip getoond. En mijn gevoelens naar haar toe op papier gezet; brieven aan haar geschreven waarop soms ook een antwoord terug kwam. Maar ook realistisch geweest. Er moesten keuzes gemaakt worden betreft het trekken van haar kiezen. In één keer of in twee keer en wanneer. Daarin heb ik haar de regie en de tijd gegeven om die keuzes te maken. Nadat ze aanvankelijk alleen maar zei helemaal niks te willen, heeft ze uiteindelijk uit zichzelf aangegeven dat ze het toch in één keer wil laten doen en ook zelf met de kaakchirurg gebeld om een afspraak te maken. Ik zat er wel naast en ze moest ook huilen tijdens het gesprek, maar gelukkig was de kaakchirurg heel begripvol. Desondanks vond ik het echt ongelooflijk knap van haar en dat heb ik haar uiteraard ook verteld. Een psycholoog of maatschappelijk werker vind ik zelf een goed idee, maar zij wil dat echt niet. Wel heeft zij wekelijks een gesprekje met haar mentor (die voor zijn opleiding ook een jaar psychologie heeft gestudeerd en leerlingbegeleider is) waarbij zij leert om haar gevoel onder woorden te brengen en met haar emoties om te gaan. Geen idee hoe de beste man het precies aanpakt, maar ik merk dat het mijn dochter goed doet en ze geeft zelf ook aan dat ze het fijn vindt en haar mentor vertrouwt. Ze kan overigens ook goed tekenen en daar maakt haar mentor in zijn oefeningen/gesprekken met haar ook gebruik van. Het gaat dus langzaam weer de goede kant op maar we zijn er nog niet.