Eenzaam maar niet alleen

Eenzaam maar niet alleen…..

Een bekende titel van een bekend boek. Eenzaam zijn in je huwelijk, ook zoiets. Ik ondervind het elke dag. En het kost me steeds meer moeite de schijn op te houden. Ik raak steeds meer verbitterd naarmate de tijd verstrijkt. Ik voel mij meer dan eenzaam, ik vraag mij steeds vaker af of houden van er ooit is geweest, van zijn kant. Was het dan toch het weg willen vluchten uit zijn uitzichtloze bestaan. Ons enige lichamelijke contact bestaat nog slecht uit koele vlinderkusjes bij het slapengaan,  ik in de ene kamer, hij in de andere, al jaren. Het is volgens hem de schuld van onze katten, maar een groter excuus bestaat er niet. Ik heb altijd dieren in mijn nabijheid gehad zolang ik mij herinneren kan. De katten waren altijd vrij om in huis te gaan en te staan, dus ook de slaapkamer was het domein van mijn dieren. Ik heb en had er nooit geen moeite mee dat de katten met mij het bed deelden en daarin wenste ik ook geen verandering. Ze slapen nu ook waar het ze uitkomt, zowel bij mij als bij hem op bed. 

Ik ben veranderd, leef in stilte, verwaarloos mijzelf want voor wie zou ik er nog leuk en verzorgd willen uitzien. Voor jezelf, zeggen mijn kinderen, maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik ben blij als het avond is en ik mij kan verschuilen achter de dopjes in mijn oren. Echte gesprekken hebben wij niet, mede door zijn beperkte kennis van onze taal. Hij zoekt het ook niet om daar verandering in te brengen, evenmin als het zoeken naar een baan. Het waren loze beloften die hij acht jaar geleden aan mij deed. Een boodschap doen, een recept bestellen en ophalen bij de dokter en apotheek, vergeet het allemaal maar. Zijn leven bestaat enkel uit de liefde voor zijn voetbalclub en zijn telefoon. Ook verschuilt hij zich achter zijn diabetes, dat geeft verschijnselen als extreme moeheid, pijntjes en andere kwaaltjes. Liggen op de bank of op bed geeft dan enige verlichting. 

Mijn moeder verblijft sinds februari in een verzorgingshuis,  misschien dat hij in al die maanden drie keer mee op bezoek geweest is. Op bezoek bij mijn kinderen ook liever niet, stel dat zijn darmen gaan opspelen en hij bij een ander gebruik van het toilet moet maken, geen haar op zijn hoofd die daaraan denkt. Vroeger is hij verslaafd geweest aan alcohol. Daar is naar mij toe nooit met een woord over gerept. Een betere man kon ik volgens zijn moeder niet krijgen. Ze prees hem de hemel in, en nu begrijp ik ook waarom. Ik heb hem ook nooit zien drinken als ik bij hem thuis in Turkije verbleef. Maar eenmaal hier in Nederland ging het van kwaad naar erger. Elke dag een fles port en minimaal vier halve liters bier…..elke dag. Noem hem geen alcoholist want dan is de boot aan.  Hoe lang ga ik dit nog volhouden,  ik heb geen idee. Mijn dochter heeft sinds april een puppy in huis, vele uren breng ik door bij haar thuis. Dochter werkt en ik heb beloofd de pup mee op te voeden en dat komt mij in dit geval goed uit. Weg zijn van huis waar manlief zich uitstekend vermaakt met sport, telefoon en liggen op de bank. 

Ik ben niet sterk genoeg om een einde te maken aan dit huwelijk, waar moet hij dan heen. Terug naar zijn moeder is geen optie, zij is blij dat ze van hem af is na tien jaar op haar kosten te hebben geleefd. Terug naar Turkije betekent geen dak boven je hoofd, geen werk want werken onder iemand bestaat niet,wil hij absoluut niet. Uitkeringen bestaan daar niet dus je bent afhankelijk van mensen die voor je willen zorgen. En wie wil zorgen voor een man van vijfenvijftig die nog met gemak de handen uit de mouwen kan steken……

Zoals het er nu voorstaat zie ik de rest van mijn leven somber en liefdeloos in. Ik weet dat ik alleen aan deze situatie een einde kan maken, maar waar moet ik de moed vandaan halen……