Wanneer je moeder zegt te sterven en het is gelogen.
Een speldeknopje van mijn leven.
Tussen mijn 10e en 11e levensjaar heeft mijn moeder mijn doen geloven dat zij zou overlijden aan de gevolgen van kanker.
Nu ben ik 37 jaar en hoe ouder en wijzer ik werd begon er in dit verhaal een twijfel te ontwikkelen.
Na veel aandringen van mijn jongste zusje heeft dit verhaal een waarheid gekregen zonder dat ik dit wilde want wat niet weet wat niet deert.
Ik was er gevoelsmatig niet aan toe ondanks de zo heftige twijfel.
De waarheid is, dat dit verhaal gelogen is.
Nooit was zij ziek, nooit zou zij sterven aan de gevolgen van kanker.
Iedereen om haar heen die haar steun was in haar ” ziekte” periode verdween zonder uitleg zonder antwoorden.
Stilte van mensen waar ook ik van hield.
Na de uitkomst van de waarheid was er steun van zussen zoals zussen dit samen zouden moeten voelen.
Twee van mijn zussen kunnen met de waarheid omgaan.
Ik Niet! Ik kan het echt niet.
Na de uitkomst van de waarheid heeft mijn moeder mij niet 1x bezocht met een excuus of met iets wat lijkt op hoe het haat spijt behalve een mail waarop ik zo hard heb gehuild maar ik heb tijd nodig.
Ik kan het niet vergeten niet begrijpen en mij niet tot amper verplaatsen in haar wanhoopsdaad.
Die tijd krijg ik niet.
Door mijn tijd te nemen word ik weer aan de kant gegooid door haar alsof ik de schuldige ben.
Mijn leven uit!!! Dit zijn letterlijk haar teksten.
Waarom? Wat heb ik jou aangedaan?
Ik kan het je niet meer vergeven na wat je na afloop van de waarheid naar mijn hoofd hebt geslingerd.
Mijn zussen leven voort denk ik…
Zij praten er niet meer over en nergeren iedere vraagt omtrent haar.
Ik voel me genegeerd in mijn verdriet in mijn gevoel.
Nu is mijn nichtje jarig en wil met alle liefde die ik voor haar voel bij haar zijn maar niet in combinatie met mijn moeder.
Ik wil mezelf zijn en mij op dat moment niet slachtoffer voelen van haar daden want dat is wat ik voel als ik terug denk aan mijn jeugd.
Het had zo anders kunnen zijn.
Ze heeft geen idee wat ze mij heeft ontnomen en ik wil verder met mijn leven, verder met mijn gezin waar ik enorm veel liefde voor voel maar met haar in mijn buurt ben ik boos en zwak.
Ik wil mijn nichtje een fijne verjaardag wensen en geen gespannen.
Als dit betekend dat ik haar, haar kado geef en weer ga dan is dat het beste voor mij dus ook voor haar.
Ik had steun verwacht maar blijkbaar en dit is een eigen gemaakte conclusie doe ik er te lang over.
Geloof mij dit zal mijn hele leven met mij meegaan.
Mijn moeder zou doodgaan en ik was nog maar een kind!!!!
En dit is slechts 1 van haar leugen.
-
Je moeder lijkt wel op een hypochonder,simulant of pathologische leugenaar. Zij kan er niks aan doen maar door de ziekte werd jij wel de dupe. Lijkt mij ook zeer zwaar om zoiets mee te maken. Logisch dat je iets van je moeder terug verwacht zoals een excuses maar zoiets kan je blijven hopen maar heb er geen hoopvolle verwachtingen van. Google eens onder hypochonder,simulant of pathologische leugenaars zodat je meer begrijpt over de ziekte. Verschrikkelijk wat jij hebt meegemaakt. Je kan misschien een andere keer naar je nichtje toe gaan voor de verjaardag of op een andere tijdstip dan je moeder? -
wauw wat herken ik me zelf in jou zo als je in mijn stukje kan lezen heb ik best een lieve moeder maar , ze kan soms verhalen ophangen dat ik denk mmmmmmmm oke ik weet dat ze geen makkelijk leven heeft gehad maar om in het verleden te blijven hangen dat is echt niet goed hoor , ik snap dat je der dit misschien niet een twee drie kan vergeven , ik zou dat ook niet kunnen . maar misschien had ze der een reden toe aandacht te kort liefde te kort je weet het niet misschien een goed gesprek met haar kan een hoop duidelijkheid voor je geven ik zie het aan me eigen moeder die leeft zo in het verleden dat ze eigenlijk geen lol meer heeft in der leven , elke dag praat ze over het zelfde elke dag zeurt ze over het zelfde . ik neem aan dat jij dat niet wilt en dat je gewoon zonder te veel pijn stress en verdriet je leven wilt leiden , en na ja als je moeder zo,n gesprek niet wilt denk ik dat het beter is om dan gewoon helemaal geen contact met haar te hebben . het leven is te kort om met gevoelens te blijven lopen die je zelf niet op kunt lossen op vragen waar je geen antwoorden op hebt en ik denk dat ijsco het heel mooi heeft verwoord , dat houd niet weg dat wij als kinderen ook gevoel hebben en ook ons leven willen leiden maar soms worden dingen je te veel en dan loopt je emmer over , en als dat gebeurt dan kan je beter ook niet tegen je moeder te keer gaan want die zal alles ontkennen en het zo draaien dat jij gek bent en dat jij niet moet zeuren en zij is zielig enz enz ik wens je heel heel veel sterkt -
Het lijkt alsof je moeder schreeuwt om aandacht. Mijn vader is zelf aan kanker overleden. En dit is een ernstige zaak.Het lijkt erop dat je moeder blijkbaar een hypochonder heeft. Mensen met hypochonder kunnen in hun waan en angst leven dat hun ziek zijn. Een ander vorm van het aandacht is munchaussen. Dat betekend dat zij ziekte onder de leden zal hebben wat zij verzonnen heeft om aandacht te trekken. Beide kun je er aanstelleritus van maken. Dat is de waarheid