Na 30 jaar huwelijk ben ik het zat

16-07-2017 11:13 4

Anomiempie (54) 16-07-2017 11:13

Tja waar zal ik eens beginnen. Het is me allemaal te veel geworden. Ik ben al 30 jaar getrouwd met een dominante man. En dit wordt met de jaren erger of ik kan er niet meer tegen. Nooit hoor ik iets positiefs van hem over mij zelf. Hij begint te schelden op de raarste momenten. Ik doe nooit iets goed. Als we een avond op visite gaan en we zijn thuis dan krijg ik te horen hoe belachelijk ik me heb gedragen terwijl ik mij nergens van bewust ben. Hij doet er alles aan om mij te kwetsen. Hij zegt vreselijke dingen zoals vieze verekeling, smirig k..twijf en ga zo maar door. Als ik er wat van zeg wordt het alleen maar erger. Het maakt hem niet uit hoe ik voel bij deze narigheid. Er wordt niet over gepraat een half uur later is hij weer de aller aardigste man van de wereld. Ik snap het allemaal niet meer maar voel me vreselijk en huil veel als ik alleen ben. Kan er ook niet met iemand over praten ik schaam me heel erg. Hij lijkt steeds meer op zijn vader nu hij ouder wordt dat is ook zo een dwingeland. Ze zijn dan ook erg dominant opgevoed. Denk er vaak aan om weg te gaan maar ja waar naar toe het is nogal wat na 30 jaar. misschien is er iemand die dit leest die mij advies kan geven.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

  • Blauwe Bennie 16-07-2017 12:14
    Hee, Ik denk in beelden en hoop dat je begrijpt, wat voor beeld ik schets. Vergelijk je man met een bokser, die de ene na de andere mentale/emotionele klap uitdeelt. Jij staat tegenover hem in de ring en incasseert. Deze dynamiek zal zich blijven voordoen, totdat een of alletwee uit de ring zijn. De enige echte oplossing is afstand, erin blijven is “onwerkbaar”. Het is goed mogelijk, dat je “secundaire emoties” hebt. Dat zijn emoties als schuld, schaamte. Deze dekken en camoufleren vaak die “primaire emoties” en dat zijn er 4: bang, boos, verdriet en vreugde. Door schuld, schaamte en verdriet kom je niet verder. Boosheid en frustratie geven vaak de energie om iets aan de situatie te doen. Vraag je af: wat voel ik zonder censuur? Hoe intens is dat gevoel? Wat wil dat gevoel me zeggen? Wat ga ik vervolgens doen, conform wat mijn gevoel mij ingeeft? Deze vragen kunnen echter worden vertroebeld, door het gedrag van je man. Als niemand van jouw situatie af weet, kan niemand je helpen. Vaak is het heel moeilijk, maar je hoeft eigenlijk maar 1 ding te onthouden, bij alles wat je denkt, doet en voelt: “Gaat mij dit helpen?”. Grootste valkuil is toch om van allerlei constructies te gaan bedenken die je niet verder helpen. Een daarvan is het buiten jezelf leggen, waar je geen controle over hebt. Jij hebt alleen controle en dus invloed op jezelf. Herken en tackle deze niet helpende gedachten en strategieen. Dan wil ik je nog een tip geven hoe je het voor elkaar krijgt om wat meer netwerk te krijgen, wat meer steun en mogelijk een exit naar een ander leven, tijdelijk of definitief: vraag mensen iets, geven ze het, intensiveer dan een volgende vraag, geven ze weer, intensiveer weer. Stuit je op een grens bij de ander, verlaag de intensiteit van het vragen. In mijn beleving zijn er genoeg mensen die je willen helpen, maar vooral schaamte, schuld, het gevoel van falen, helpt niet om die mensen werkelijk te benaderen en te vragen. Voor mij persoonlijk geldt, als er iemand in nood is zou ik diegene opvangen.
  • Ijsco 17-07-2017 19:35
    Volg je gevoel.Maak een stappenplan en neem rustig stapje voor stapje zodat je op het eind helemaal aan toe bent om te vertrekken. Begin dus eerst financieel te bekijken en maak stiekem een financiële buffer, zoek eventuele onderdak voor straks etc etc
  • Claudia 19-07-2017 13:06
    Net mijn vader als ik het zo hoor! Naar mij mening veranderd dit niet. En precies zoals je zelf al aangeeft het wordt steeds meer, zeker als je er tegen in gaat. Hij duld dus blijkbaar geen tegenspraak van jou. En waarschijnlijk heeft hij dit jaren al mogen doen. Het klinkt heel stom, maar ik zou exact hetzelfde bij hem doen en hem dan vragen hoe leuk hij dit vindt? Twijfel zeker niet aan jezelf, dit is precies wat hij wil bereiken. Vaak ook omdat hij jou niets gunt. Ik zal een brief aan hem schrijven en hier in vermelden hoe jij je voelt als hij elke keer zo doet. Misschien dat het helpt. En als hij niet kan veranderen voor jou, dan moet je bij jezelf na gaan of jij wil doorleven op deze manier, je eigen geluk staat voorop.
  • Eddy 19-07-2017 15:41
    hey , gewoon je niet laten doen , ik denk het beste voor jou , stilaan vertrekken, mss ergens bij een vriendin voorlopig gaan wonen , na zoveel jaar vernedering is het tijd om een beslissing te nemen en ergens een nieuw leven te beginnen , nu gaat het nog en wacht niet tot je oud bent , neem rustig de tijd en praat erover met iemand die je kan vertrouwen , je kan nog veel jaren een gelukkig leven hebben , maar niet op deze manier jou laten afblaffen . zeker niet schamen , er zijn zoveel mensen die opnieuw geluk zoeken , begin financieel alles op een rijtje te zetten , alles komt goed , maar doe het rustig aan , en denk aan jou gezondheid , want dat telt ...