In de steek gelaten
Dag lieve lezers, ik ben benieuwd wat jullie vinden van de volgende situatie:
Voor meer dan twintig jaar werd mijn moeder’s haar gekapt door ons oude buurmeisje, laat ik haar Els noemen. Els woonde van kinds af aan al bij ons in de straat en is dus met ons gezin meegegroeid. Haar ouders wonen er nog en zij woont met haar eigen gezin nog steeds dicht in de buurt.
Mijn moeder heeft haar altijd beschouwd en behandeld als een derde dochter en alle bijzondere gelegenheden hebben onze gezinnen samen beleefd. Er was nooit een vuiltje aan de lucht, tenminste niet dat wij wisten.
Vorig jaar werd mijn moeder ernstig ziek en dat is ze nu nog steeds. In eerste instantie was Els meelevend als altijd, dus toen ze een maand later aankondigde dat ze zou stoppen met haar thuisadresjes om te kappen, zochten we daar verder niets achter. Mijn moeder vond het, gezien de omstandigheden, alleen jammer dat ze op zoek moest naar een nieuwe kapster.
Maar het vreemde is dat Els sindsdien helemaal niets meer van zich laat zien of horen. Geen reacties meer op social media, geen kaartje met kerst of mijn moeder’s verjaardag, geen uitnodiging voor haar verjaardag, gewoon helemaal niets. Zelfs een groet op straat schijnt haar nog moeite te kosten.
Ikzelf zit er niet zo mee, maar mijn moeder (toch al kwetsbaar vanwege haar ziekte) vraagt zich af wat ze verkeerd heeft gedaan en voelt zich in de steek gelaten.
Mijn vader is alleen maar boos en is in staat om op hoge poten verhaal te gaan halen bij Els, maar dat zie ik niet zo zitten. Een burenruzie is wel het laatste waar mijn moeder nu op zit te wachten, lijkt me zo. Toch ben ik ook wel benieuwd naar de reden waarom Els zich zo ver heeft teruggetrokken.
Maar hoe pak ik dat aan? Moet ik haar er (vriendelijk) mee confronteren of moet ik het laten gaan en me concentreren op de zorg voor mijn moeder?
Jullie advies is welkom!
-
och jee Eagle wat naar van jouw moeder, vind het echt rot voor jullie. En nu die Els. Ja het is vreemd, misschien kan ze niet met de situatie omgaan maar dan nog. Een groet op straat is toch het minste wat ze kan doen? Nee, niet naar haar huis gaan maar als je haar op straat ziet, gewoon op haar afstappen en rustig vragen waarom jullie haar niet meer zien/horen. Dan moet ze wel reageren en misschien vertelt ze iets wat je helemaal niet wilt horen. Accepteer het dan maar en vertel je moeder dan dan ze het niet waard is om je daar druk over te maken. Makkelijker gezegd dan gedaan vooral in de toestand van je moeder. Probeer het maar. En heel veel sterkte met je moeder -
lieve Eagle, in eerste instantie zou ik voor mijn moeder gaan. Daarnaast zou je persoonlijk aan Els kunnen vragen, wat de reden is van haar gedrag..Jouw moeder voelt zich onnodig schuldig. Misschien is Els geschrokken van moeders ziekte maar schuldig is er niemand, alleen een gesprek aangaan zou duidelijkheid kunnen geven. Wil Els dat niet dan houdt het op helaas. Maar jouw moeder is niet schuld -
De meeste mensen kunnen de vreemdste dingen doen in situaties die moeilijk zijn omdat ze niet weten hoe ze ermee om moeten gaan en vermijden dan de situatie. Ik zal haar er niet teveel op aanvallen.Maak de eerste stap voor haar erg makkelijk of de eerste drie keer en wacht dan af of ze initiatief neemt. De eerste keren kan het best moeilijk zijn voor haar. Mensen kunnen soms erg raar doen of onzeker in zulke situaties -
Heel herkenbaar! Zo ben ik namelijk (helaas) ook. Ik heb vaker in een situatie gezeten met de mensen met wie ik een nauwe band had, dat het van mij kant zwaar verwaterde. Mijn redenen hiervoor was dat ik me geen houding wist aan te geven en de verplichting dat me een ongelukkig gevoel gaf. Ook al mis ik ze nog elke dag. Zelf wil ik het ook niet ben 2 keer opgenomen geweest met zware letsel, daarbij vroeg ik mijn naaste om zo min mogelijk dat speciale aandacht te geven. Ik zou het helemaal niet forceren en als je haar toevallig tegenkomt zeggen dat je ma haar mist.