Wanhopig wachten op hulp..

Sinds dat ik 8 jaar ben heb ik al last van depressie en borderline gerelateerde klachten, dit werd toen ODD genoemt. Op mijn 18e heb ik de diagnose ʻchronische depressieʻ en ʻernstige borderlineʻ gekregen. Natuurlijk heb ik weer de mazzel dat ik alle symptomen er ook bij heb, hierdoor vinden hulpverleners het heel moeilijk om mij te helpen en een passende behandeling voor me te vinden.

Eind september overleed mijn moeder en halverwege november storte ik volledig in. Ik ben toen ook voor het eerst opgenomen geweest. Na die eerste opname volgde er al snel meer, ik kon niet meer thuis zijn. Elke keer werd ik met andere/meer medicatie naar huis gestuurd en vervolgens weer opgenomen. Ik voelde me niet gehoord, niet serieus genomen. Steeds werd ik weggestopt zodat niemand last van me had, maar ik werd niet geholpen tijdens mijn opnames. Het waren time-outs, ondertussen vroeg ik steeds om behandeling en hulp. Na me eerste overdosis werd ik na een middagje spoedeisende hulp en 2 nachtjes op een gesloten afdeling, ingeschreven voor een behandeling. Ik moest 3 maanden wachten tot de intakefase van start kon gaan, de intakefase duurde ook 3 maanden. Tijdens de intakefase werd ik zo wanhopig dat ik ben opgenomen voor 3 weken op een gesloten afdeling met een IBS. Daarna kreeg ik de uitslag, ze hadden een behandeling voor me. Ik moest alleen nog even 3 maanden wachten op de wachttijd, ja je leest het goed, 3 maanden wachten tot ik de wachttijd de horen zou krijgen. Me vader en ik waren er grapjes over aan het maken, ze zijn gek op het getal 3. Dus hoelang zou ik moeten wachten (na die 3 maanden)? 3 dagen? 3 weken? 3 maanden? 3 jaar?? Begin augustus 2017 zou ik het te horen krijgen.

Ik merkte dat ik steeds minder serieus werd genomen, terwijl ik alleen maar wanhopiger werd. Na een middagje controle op de spoedeisende hulp, moest ik gelijk weer naar huis en wilde ze me niet helpen. Na dit een paar keer meegemaakt te hebben, ging ik zelf op zoek naar een behandeling. Me huisarts heeft me nu ingeschreven voor een intensieve klinische psychotherapie, die duurt 10 maanden klinisch en 3 maanden dagbehandeling. Dus nu sta ik weer op een wachtlijst, dit keer was het 4 maanden wachten tot de start van mijn behandeling. De eerste maand heb ik er nu op zitten en 13 juli is mijn eerste intake, maar dit duurt ook erg lang. Sinds 35 nachtjes van te voren ben ik al aan het aftellen, nu nog 14 nachtjes slapen. Afgelopen maand begin ik steeds wanhopiger te worden en heb ik tot 2x aan toe met een toxische shock op de intensive care gelegen. Dit keer kreeg ik het aanbod van het Paaz om wel 2 hele nachtjes op een open afdeling te mogen verblijven. De 2e keer heb ik dit geweigerd en ben naar huis gegaan. Ik mag geen medicatie meer in beheer hebben en er is ook niemand die dit voor me kan doen. Van 18 pilletjes naar 0 is toch best wel even ʻwennenʻ.

De reden dat ik dit verhaal wil delen, is omdat de verhalen en steun van lotgenoten mij ook heel erg helpen. Onthoud dat je tot nog toe alles heb overleeft wat op je pad is gekomen. Alles wat je heb meegemaakt, ben je doorheen gekomen. En het allerbelangrijkste, je bent niet alleen! Op 24 juni heb ik 6 uur lang op een paal gestaan voor Last Man Standing en ik stond toch echt niet alleen.. Er zijn zoveel mensen die weten wat je doormaakt, die je begrijpen of die je in ieder geval willen steunen. Dit heb ik die zaterdag mogen meemaken en dinsdag toen ik thuis kwam van de IC, kreeg ik weer van alle kanten steun van lotgenoten. Je ziet ze niet altijd, maar ze zijn er wel! Door alle lieve steun, berichtjes en reacties ben ik (eindelijk) weer uit mijn crisis geraakt en kan ik er weer even tegenaan..

Je staat echt niet alleen in je gevecht..