Ontwijkende persoonlijkheidstoornis & PTSS

15-03-2017 00:17 4

Lissanne (21) 15-03-2017 00:17

Hallo,

Ik ben een jonge meid van 21 jaar -echte naam wil ik graag anoniem laten- en wil mijn verhaal vertellen, in de hoop dat ik bruikbare tips, adviezen kan krijgen (evt. van mensen die zichzelf hierin herkennen). Mijn verhaal is misschien dan wel lang, Maar ik kan echt adviezen gebruiken!

Ik heb altijd een lastige jeugd gehad, om het kort te houden; een zwaar agressief broertje met gedragsproblemen, ik kan hier niet veel over kwijt nu. ook heb Ik altijd wel al moeite gehad met communiceren met anderen, dit merkte ik dan in de klas, vaak onstonden onenigheden. Later op de middelbare school heb ik ook een nare tijd doorgemaakt, ook hier voelde ik me ‘anders’ en begreep vaker dingen niet. Ik ben hierom uitgelachen en min of meer gepest geworden. De tijd thuis was al in erge staat. Nooit heb ik dit naar iemand uirgebracht, het kwam gewoon niet in me op. Vage lichamelijke klachten begonnen hier al te onstaan, ik werd constant slapjes. En De onzekerheid was er toen al.

toen ik mijn vervolg opleiding ging doen, Verzorgende-IG, begon ik hier en daar hetzelfde te merken: een stuk communicatie moeilijkheden. Misschien omdat ik hier wel meer voor mezelf opkwam.Hier had ik wel mensen gevonden en vond het dan ook een leukere tijd. Ik begon ook hier lichamelijke klachten te krijgen, de klaslokalen benauwde me, ik had constant het gevoel maar suiker te moeten hebben, dat slappe gevoel dus. Ik vergat vaker dingen, zoals een jas in de kantine, wederom omdat ik het niet geregeld kreeg. Na mijn 1ste stage -toen ik 17 was- ben ik blijvrn zitten. Mijn 2de en 3de stage verliepen prima, ookal was ik wel erg onzeker en maakte moeilijk contact, maar angst klachten waren er nog niet.Toen ik in mijn laatste (3de) jaar begon, werd alles erger. Door mijn thuissituatie heb ik een trauma opgelopen een verlate postraumatische stresstoornis, wat zich uitte in mijn stage. Ik liep stage op een PG afdeling met dementerende ouderen. Ik had hier tot 5 maanden geen moeite mee, totdat zich iets voor deed met een agressieve client. Ik begon paniek aanvallen te krijgen steeds heftiger en vaker. ik ben toen op therapeutische basis stage mogen gaan lopen(4uur per dag). Ik kreeg medicatie maar niks hielp. Ik ben hulp gaan zoeken.

Toen ik gekozen had om een niveau lager te gaan, voelde ik me hier rustiger bij. ik ben in totaal een half jaar thuis geweest. De klachten namen ook toe in prive situaties: winkels, verjaardagen, uiteten, ik werd overal sociaal angstig. in het nieuwe school jaar ben ik met veel angst aan mijn niveau 2 opleiding begonnen, ook op therapeutische basis en heb deze gelukkig behaald!

Daarna heb ik nog 4 maanden thuis gezeten, en sinds 2 weken werk ik een paar uur. Dit niet meer in de zorg, maar werk wat voor mij te doen is, weinig contact in mensen en weinig eisen. Alleen al als ik er aan denk dat ergens eisen gesteld worden-hoe klein ook- ben ik er van overtuigd dat ik daar niet aan voldoe.

de eerste dag ging ik met hevige angst, maar na de 5de keer ging het alweer beter. maar het blokerende angstige gevoel, wazig zien en duizelig worden blijf ik nog altijd houden. Ik knok er iedere dag keihard opnieuw voor. De ene dag ben ik optimistischer dan de ander.

Ik ga nog altijd met veel moeite en angst winkels in en alle andere sociale situaties.
Vermijden heb ik het nooit gedaan, ofja, soms had ik het ermee gehad, het ging toch niet over en voelde me alleen maar slecht. Mijn omgeving kan hier vaker niet mee omgaan.

Ik hoop dat ik ooit voldoende zelfvertrouwen krijg, en mijn angst gevoelens onder controle heb. hopelijk herkend iemand zich in mijn verhaal.
Ik hoor dan ook graag tips!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

  • Loes78 17-03-2017 08:47
    Geen ervaring mee maar in mijn ogen kan je een veel prettiger leven leiden als je leert omgaan met je angstgevoelens etc. Gelukkig zijn er veel mensen die dit soort dingen er bestaat er goede therapiën voor zodat je een leven kan leiden zonder zulke obstakels.Mijn advies ga hiermee naar de huisarts.Hij/zij kan je doorverwijzen en zulke therapiën worden meestal ook volledig vergoed.
  • Sinopia 17-03-2017 14:50
    Beste, Ik heb zelf sociale fobie en dat heeft zeer veel raakvlakken met ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Zou cognitieve gedragstherapie niet iets voor jou zijn? Je leert dan je denkpatroon te veranderen, positiever te gaan denken en je moedigt jezelf dan aan om stappen te zetten in de buitenwereld. Je huisarts zou je door kunnen verwijzen naar een psycholoog die je 12 sessies deze therapie kan aanbieden. Dit heb ikzelf ook gehad en het heeft wel wat geholpen. Uiteindelijk moet je het wel zelf blijven proberen om de enge situaties aan te gaan. Heb je vrienden? Ik zou daar misschien vaker mee afspreken of misschien iets gaan doen of ergens naar toe gaan waar je nieuwe mensen leert kennen. Het blijf eng, maar je hebt de contacten wel nodig. Zodra je wat meer mensen om je heen hebt, zul je je sterker voelen. Ook ik heb verzorgende-IG gedaan. Voor mij was die studie maar niks. Te veel sociale contacten en veel geroddel in de zusterspost. Zou verhuizen een optie zijn? Nieuwe omgeving, nieuw begin, nieuwe kansen? Misschien een studie waarbij je ook meer introvert kan blijven zijn? Want als er op een werkplek zoals in de zorg veel interactie ondervindt, wordt het vaak een chaos, fysiek en psychisch, althans ik werd er doodongelukkig toen ik stage liep. Hoe gaan je ouders hiermee om? Ontvang jij steun van hun? Ik wens je het allerbeste. Geef de moed niet op.
  • Danielle 25-03-2017 20:27
    Ik heb geen ervaring met jouw persoonlijkheidsstoornis. Maar wat ik zo lees, lijkt het me belangrijk dat je eerst met jezelf aan de gang gaat voordat je een opleiding kan gaan volgen en/of afronden. PTSS is een serieus syndroom, ook hier is therapie belangrijk bij en de tijd om alles te verwerken. Dit is meestal niet in een paar maanden opgelost. Zoek goede hulp en gun jezelf de therapie die jou kan helpen, dan kom je er wel! Heel veel succes en vecht voor jezelf, dat ben je waard.
  • Anoniem 19-06-2017 10:00
    Hallo, Ik herken heel veel uit je verhaal. Ik ben nu in behandeling voor PTSS. Ik raad echt therapie aan, ik ben blij hoe moeilijk het ook was dat ik de stap heb genomen. Dit is eigenlijk niet alleen op te lossen. Heel knap dat je al niet vermijd, mij lukt dit niet. In mijn verleden ook veel meegemaakt, de onzekerheid, altijd faalgevoel, bang om fouten te maken, dat is wat ik ook beetje lees in je verhaal.Hierdoor uit het bij mij in hyperventileren dat is wat je doet. Wat mij geleerd is dat ik door mijn ptss een emotionele blokkade opgelopen heb, hierdoor als ik in paniek raak heb ik altijd idee om flauw te vallen. Het is een lang traject, maar het kan je leven zoveel mooier maken. Je mag er gewoon zijn!