Op het verkeerde spoor

Ik, man 43 jr werd vele jaren geleden op de middelbare school verliefd op Ellen. Ze zat niet bij mij in de klas maar iin een klas die deels parallel liep. Ik pakte mijn tas uit voor een les Frans toen ik haar voorbij zag lopen. De slappe knieen zeiden genoeg. Zij was het voor mij.

In die tijd had ik echter andere bezigheden dan zij en voor ik er erg in had had ze een ander vriendje. Ik schudde het van me af. Kalverliefde, te jong. Dit zou voorbij gaan en dan was ze voor mij.

We haalden onze diploma’s en ik ging studeeren in een andere stad. Maar ik wilde wel contact houden. Ik belde haar en stuurde haar kaartjes wanneer het zo uitkwam. Vakanties, kerst en wanneer het zo uitkwam. Uiteindelijk kwam de dag dat ze haar relatie verbrak.

Mijn studie aan de HTS verliep hopeloos. Ik wed ziek kwam in het ziekenhuis en zag geen heil in een vervolg. Ik had geen idee wat te doen. Ik uit arre moedde maar voor de lerarenopleiding vooral ook omdat Ellen dat ook deed. En ja. We gingen uit en we werden een stel. Ik was toen 21 en had al acht jaar op haar gewacht. Ik was de gelukkigste man op aarde. We zouden voor altijd samen blijven.

De studie aan de leraren werd een fiasco. De propedeuse haalde ik niet na twee jaar ploeteren. En daarbij kwam dat ik Ellen hier niet van op de hoogte had gebracht. Toen alles uitkwam was ze not amused maar hielp me op weg naar een treedje lager. Ik ging de MTS doen. Dat ging me erg makkelijk af. Ik had niet het gevoel dat ik ooit iets heb geleed daar. Maar tijdens de stage raakte ik achterop met mijn verslagen. Ik schaamde me kapot en vertelde mijn vriendin niets. Toen het uitkwam was Ellen er klaar mee ze “vertrouwde me niet meer” zei ze. We moeten elkaar maar niet meer zien.
En half jaar later had ik mijn diploma. Maar mijn handen leger dan ooit. We waren toen vier jaar samen geweest.

Ik stortte me op de sport om mijn gedachten te verzetten. De eenzaamheid te verdringen. Ik fietste 20.00km per jaar op de racefiets. De levens van Ellen en mij liepen ver van elkaar. Ik hield mezelf voor dat Ellen beter af was zonder mij en dat ik haar zou vergeten. Of dat ik haar ooit weer terug zou krijgen.

Ze kreeg weer een relatie hoordde ik via via. Met haar ex.. nota bene. Ergens stelde me dat gerust. Dat was immers eerder uitgegaan. Dat zou nu vast weer gaan gebeuren.
Maar dat gebeurde niet. Ze kochten een huis. Gingen samenwonen. Dat terwijl mijn leven al jaren in de parkeerstand stond. Op een ochtend in 2006 las ik in de burgerberichten in de krant dat ze ook een dochter hadden gekregen. Met een knoop in mijn buik ben ik op de racefiets gestapt tewrijl ik af en toe de tranen voelde. Na acht jaar kwam eindelijk het besef dat de knop om moest dat ik haar niet terug ging krijgen en dat ik voor een eigen leven moets kiezen.
Ik hield me vast aan het idee dat ze gelukkig was. Als ze dat was dan kon ik daar mee leven en kon ik ook verder gaan in mijn leven.

En dat lukte. Ik vond een lief meisje we gingen samenwonen en ook wij kochten ee huis. Een zoon werd geboren en ook nog een dochtertje, ze zijn nu drie jr en twee jr, een heerlijk gezin.

Af en toe zocht ik toch op google naar Ellen om te kijken hoe het met haar ging. Ze is nagenoeg onvindbaar op het web. Haar pasfoto op de site van haar werkgever is zo ongeveer het enige en haar Pinterest pagina.

Nu twee maand geleden veranderde dit echter toen ik keek naar de lokale omroep. Ellen werd geinterviewd voor een item. En tot mijn schrik zag ik niet haar aangenomen naam verschijnen maar haar meisjesnaam.

Een totale schok. De aanname dat ze gelukkig was in haar leven lijkt nu niet waar. Als zij gelukkig was, kon ik verder, en ik ben verder gegaan. Maar nu lijkt het wel alsof ik ben doorgegaan op valse voorwendselen.
Ik zocht op haar Pinterst pagina, en bij haar werkgever. Haar meisjesnaam is weer terug. Gescheiden? Daar had ik nooit rekening mee gehouden. Ik voel me 18 jaar teruggeslingerd en heb de racefoets weer uit de schuur om mijn gedachten te kunnen ordenen en wegtrappen.

Ik heb Ellen een berichtje gestuurd via Pinterest. Of ze met me wil praten. Me vertellen wat er is gebeurd. Maar een inhoudelijke reactie heb ik niet gekregen. Geen afwijzing.. geen hoepel op.. geen wat leuk dat ik van je hoor. Ik bungel.

Op dit moment wordt ik gekweld door alle gedachten. Kan me maar moeilijk concentreren. Denk ieder moment van de dag aan Ellen. Ze is mijn grote liefde. Ik ben verder gegaan maar voel me nu op een verkeerd spoor staan.