Miskraam & verlaten.

Hoi meiden,

Ik wil dit heel graag uit mijn systeem, en wil daarom mijn verhaal hier doen. Voel je vrij om te reageren, maar vooroordeel mij alsjeblieft niet..

8 maanden geleden leerde ik een man kennen, online.. het klikte zo goed, we waren net 2 handen op 1 buik. Spendeerden onze tijd via Skype en telefoon. Van sochtends vroeg tot s’avonds laat. Hij woont in Engeland. Is tevens ook een Engelsman.

Maanden gingen voorbij en we verlangden er zo erg naar om elkaar te zien. De zomer naderde en ik wilde heel graag naar London. (Zo gezegd, zo gedaan)
Ik zal de eerste moment dat we elkaar zagen nooit vergeten, het voelde net als een sprookje. Het voelde alsof we elkaar al jaren kenden. Geen ongemakkelijkheden, het voelde veilig, hij voelde als ’thuis’.
Heb het hele weekend met hem doorgebracht. En helaas naderde het moment dat ik gedag moest zeggen. Het was pijnlijk maar prachtig.
Weken daarna ging het perfect. Hij poste onze foto’s (die we samen hebben gemaakt op facebook) en wilde de hele wereld laten zien hoe trots hij was dat hij mij had. In dat weekend nam hij mij ook mee naar zijn oma die mij tevens ook geweldig vond. Super schattig en aardige oma, die heel lief voor me was. Alhoewel het misschien snel ging, voelde het vertrouwd.

En ineens ontdekte ik dat er iets mis was met mijn lichaam, mijn menstruatie kwam maar niet. Zwangerschap test gedaan, en ik bleek zwanger.
Wat ik heb overgeslagen (sorry) is dat wij door de afstand vaak ruzie gingen maken, door het gemis en de spanning die ontstond de laatste weken. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was had ik diezelfde week een afspraak bij de huisarts. We maakten in die paar dagen zoveel ruzie dat we soms allebei aan de telefoon zo van slag waren dat we ervan moesten huilen. Anways, bij mijn eerste echo werd mij verteld dat ze geen hartkloppingen konden vinden, wat wees op een miskraam. Mijn hart was gebroken, en toen ik het hem vertelde was hij van slag. Want we hadden het vaak over de toekomst en over huisje boompje beestje.
In die dagen dat ik mijn miskraam aan het verwerken was, was hij ineens spoorloos. Geen troost, geen steun, en hij was moeilijk te bereiken. Ik nam het initiatief om naar London af te reizen, achteraf gezien super stom van me, maar ik wilde het met hem uitpraten, ik zocht toenadering want ik had hem nodig.

Eenmaal daar, verzon hij eerst smoesjes om mij niet te zien. Vervolgens kon hij geen kant meer op toen ik vertelde dat ik in zijn buurt was. We spraken af, en hij kwam naar mij toe.
Na een emotionele omhelzing praatten we over alles wat er de afgelopen weken gebeurt was. Hij legde zijn hand op mijn buik en zei dat we ooit dat kindje zullen krijgen.

1 dag nadat ik terug was in Nederland, merkte ik dat hij met een meisje praatte (ja meisje ze is 17 ) en toen ik er naar vroeg zei hij dat het een “vriendin” was die hem veel steunt en er 2 jaar geleden ook voor hem was toen hij troost nodig had (met een gebeurtenis) ik wilde het laten rusten maar merkte dat ze elke dag samen spendeerden (online) hij heeft haar nog nooit ontmoet.

Ik ging eraan onderdoor en vooral na mijn miskraam en al onze ruzies dat ik besloot er een einde aan te maken.

1 week later…. hoorde ik dat hij een relatie met haar is begonnen.
Het brak mij, ik was nog aan het verwerken, en ik zoveel vragen. Waarom deed hij mij dit aan, waarom was ik zo blind, en waarom liet ik dit allemaal gebeuren. Ik was er kapot van. Want ik hield van deze man. Hij had mijn leven op zijn kop gezet. 1 week nadat ik hem aan de kant gezet had, ging hij een relatie aan met een 17 jarige?

Dit was in Oktober, en ik denk er nog elke dag aan. Ik wil het loslaten… maar ik kan het niet. Hij heeft mij zoveel pijn gedaan, maar ik denk nog steeds aan hem…