Dilemma
Tja, waar zal ik beginnen..
Ruim 2,5 jaar geleden leerde ik mijn huidige vriend kennen. Hij; 15 jaar ouder als ik, vrijgezel, geen kids, nam het er goed van, maar ook bezig te proberen bij zijn ex terug te komen.
Ik; mama van 2 kindjes van bijna 5 en 9, net uit met mijn man, de scheiding was letterlijk net aangevraagd.
Zaten allebei niet op een relatie te wachten. Wel vonden we elkaar meteen meer dan alleen maar leuk.
Al snel was het voor mij duidelijk dat ik echt verliefd op hem was en na bijna een jaar spraken we dan ook naar elkaar uit dat we echt van elkaar waren gaan houden.
Er zijn echter een aantal obstakels. Nu, na ruim 2,5 jaar is hij ook zover om echt te zeggen: Ja, wij hebben een relatie. Hij heeft daar moeite mee gehad omdat zijn laatste relatie nogal rot uit is gegaan en het moeilijk vond om zich weer echt opnieuw te binden.
Los van zijn, ex, die nog steeds in zijn leven is, ook al is het nu alleen vriendschap. (al vind ik dit totaaaaal niet leuk)
Het volgende ding.. Wij wonen 220km bij elkaar vandaan.
Hij heeft daar zijn vaste baan, koophuis, familie waar hij heel close mee is, vrienden.. zijn hele leven ligt daar.
Ik heb dat niet, mijn werk kan ik overal doen, mijn familie geen hechte band mee. Maar ik heb kinderen, die in hun veel te jonge leventje al te veel hebben meegemaakt. En die hun vader gewoon willen blijven zien, daar hebben ze een goede band mee en ook ik kan nog goed met mijn ex overweg.
mijn vriend en ik praten over samenwonen, maar hoe gaan we dit regelen?Daar lopen we nu steeds op vast.. het belangrijkste wat ons tegenhoud is mijn kinderen en de band met hun vader..
Als het aan mij ligt.. ik had al daar gezeten.. Mag ik willens en wetens het leven van mijn kinderen WEER op hun kop zetten? Door te gaan verhuizen en ze daarbij het vele contact met hun vader te ontnemen? Zo voelt het voor mij.. Voor hem deze kant op te komen.. gaat een stuk lastiger..En als ik het niet doe.. Dan zal iedereen blij zijn.. behalve ik en mijn vriend..
Heeft er iemand misschien ervaring met naar een andere deel van het land verhuizen met kids? Of iemand een advies? Deze situatie zoals hij nu is, sloopt ons allemaal. We zien elkaar nu soms maar een paar dagen in de maand.. What to do what to do?
-
Lijkt me een hele lastige situatie, maar........ Ik zou denk ik toch voor de kids kiezen, Het is wel een hele grote afstand om even snel bij hun eigen pa langs te kunnen gaan. Weet je zelf ook wel zeker dat je zo'n heel eind uit je eigen omgeving opnieuw wil beginnen? Ik ken toevallig paar mensen die dit ook hebben gedaan voor een nieuwe liefde, maar naar verloop van tijd zijn ze toch weer allemaal terug gekomen omdat ze er toch niet goed konden wennen, en te ver bij hun eigen familie weg zaten. En stel het gaat toch fout, wat dan? geen dak meer boven je hoofd, inboedel die nu van je eigen is enz. Overweeg dingen goed tegen elkaar af. -
Kansloos! Tenzij je de kinderen bij vader laat wonen? Je moet ze niet mee willen trekken in een 'relatie' die nergens op gebaseerd is. Dat gaat geheid fout. De kinderen zitten hier niet op te wachten. De vader van je kinderen ook niet. Dus als je zo graag 220 km verderop wil gaan wonen om bij een man te zijn die je amper kent...? ''Mag ik willens en wetens het leven van mijn kinderen WEER op hun kop zetten?....... ................ die in hun veel te jonge leventje al te veel hebben meegemaakt''.. NEE! Dat mag niet. Dus.. -
jij maakt de keuze om zo ver te willen wonen maar je kinderen niet. Dus, het is duidelijk, dit kan je jouw kinderen niet aandoen. Je houdt ze weg van hun bekende omgeving, hun vader(zeer belangrijk)en hun verdere familie. Jammer voor je tenzij je de kinderen bij hun vader laat wonen maar dat is ook geen oplossing. En het is nog pril jullie relatie want hij heeft nog maar kort geleden gezegd dat jullie een relatie hebben. Lijkt mij niet zo slim. Hij zou ook water bij de wijn moeten doen. Zo niet, dan lijkt het me wel duidelijk. Je mag nooit en te nimmer je kinderen op de 2e plaats stellen. Moeilijk als je er niet uitkomt. -
Totdat de kinderen volwassen blijf je lekker zitten waar je zit. Mijn inmiddels man woonde ook 160 km verderop , ik werk veel in de weekenden dus ja er gingen soms weken voorbij dat ik hem niet zag. Toen zijn dochter meer haar eigen leven ging leiden (ze woont wel bij haar moeder) hebben we eerst met haar overlegt hoe zij ertegenover stond , zij vond het prima. De omgang is niks aan veranderd , ze komt gewoon 1 x per twee weken met de trein en papa brengt haar dan met de auto op zondag weer terug en de vakanties zijn 50/50. Hij heeft zelfs zijn huis aangehouden voor 2 jaar , als het niet ging , of zijn dochter zou het moeilijk krijgen omdat ze dan niet even snel aan kon komen was hij zo weer terug gegaan. . Je hebt kinderen en daar moet je je eigen behoeften voor aan de kant zetten , zeker voor iemand die je eigenlijk nog niet zo goed kent. Wij hebben samen 5 kinderen en zullen altijd boven ons staan . Je krijgt daar samen dan een hoop voor terug....Hun hebben hier niet voor gekozen