niet vergeten

Vroeger heb ik geen leuke tijd gehad met mijn moeder. Ik denk er nog regelmatig aan en kan het maar moeilijk loslaten.

Tot mijn 5e deed mijn moeder niets met mij. Ze lag hele dagen op de bank en had ook straatvrees. Volgens mij slikte ze valium. Ik kan dit allemaal nog maar vaag herinneren. We hadden een buurvrouw die wel veel dingen met me deed. Ik zat daar elke dag en we gingen veel leuke dingen doen heb ik gehoord. Toen ik een jaar of 4 was gingen ze verhuizen. Blijkbaar heb ik toen tegen de buurvrouw gezegd: laat je me nu hier helemaal alleen?

Vanaf mijn 6e ongeveer kreeg mijn moeder anti depressiva. Ze veranderende van iemand die niks deed in iemand die veel meer durfde maar dus ook erg onverschillig werd. Toch deed ze nog steeds niks leuks met me. Ik kan het me niet herinneren dat wij samen naar de speeltuin gingen, eendjes voeren, enz enz. Ook was ze altijd negatief over mij. Ze zei vaak dat ik stom was, raar , vreemd, sloom enz. Als ik thuis kwam uit school zei ze niets tegen me, ik werd door haar genegeerd. Helaas werd ik op school gepest. Op school uitgelachen, buitengesloten enz. Als ik thuis kwam deed mijn moeder een beetje hetzelfde. Als er al eens iemand kwam spelen (zelden) dat zei mijn moeder tegen dat kind dat ik niks kon, niks wilde enz.
’s morgens stond ze nooit voor me op. Mijn vader was al vroeg naar werk. Ik was altijd alleen ’s ochtends. Ik zorgde voor mezelf en dat ik op tijd op school kwam. Moeder bleef tot 11 uur in bed liggen.
Mijn vader was een lieve man, maar altijdd aan het werk. Hij was ’s avonds 1 uurtje thuis om te eten. Daarna vertrok hij weer naar werk en kwam rond een uur of 22 uur weer thuis. Ik zal altijd met mijn moeder. Omdat ik gepest werd had ik geen vriendinnen om mee te spelen buiten. Dus heb ik vele uren op mijn kamer doorgebracht.
Als mijn vader vakantie was, ging hij 3 weken leuke dingen met me doen. Verder vroeg hij altijd hoe het met me ging, hoe school was enz. Hij was altijd positief en aardig voor me.
Toen ik 14 was kregen we een hond. Mijn moeder vertelde me dat ze de hond belangrijker vond dan mij. Of dat ze me liever niet had gehad. Op mijn 18e verjaardag feliciteerde ze me niet eens. Ze zei dat ik nu niet moest denken dat ik alles kon flikken. Toen ik 18 was ging ik op kamers wonen. Ik wilde zsm weg uit huis zodra het kon. De ochtend dat ik vertrok stond ze ook niet op. Ik ging naar haar toe om afscheid te nemen. Ze zei dat mijn vriendje wel een homo moest zijn. Dat waren haar laatste woorden.
Ik zat een paar maanden later op een verjaardag bij familie samen met mijn moeder. Tantes gaven aan moeite te hebben dat hun dochters op kamers zouden gaan. Mijn moeder zei dat het voor haar een feest was dat ik op kamers ging. Ik zat er gewoon naast.
Mijn vader vroeg weleens, zullen we naar mimi gaan. (toen ik nog op kamers woonde) Het was een behoorlijk eind rijden. Mijn moeder zei dan: hoezo, wat moet ik daar doen dan? Mijn vader kwam wel af en toe op bezoek bij me.
En zo nog vele voorbeelden.

Toen ik in de 20 was is mijn moeder vetrokken bij mijn vader. Ik heb nooit meer iets van haar vernomen. Toen ik eind 20 was is mijn vader overleden.

Ik voel me erg slecht en eenzaam. Ik heb zo vaak het gevoel dat ik er niet toe doe. Ik heb ook een enorme behoefte dat iemand er eens voor mij is. Maar het enige wat ik te horen krijg van mensen, je moet het zelf doen. Maar ik deed altijd al alles zelf. Mensen begrijpen me niet. Ik zou graag eens iemand hebben die rekening houdt met mij ipv steeds andersom. Die een beetje voor mij zorgt. Ik mis dat. Ik moet altijd alles zelf uitzoeken. Nooit meer iemand die er onvoorwaardelijk voor mij is. Ik weet soms niet hoe ik hier uit moet komen zodat ik een wat beter gevoel over mijzelf krijg.

(Terwijl ik dit schrijf klinkt op de radio het liedje wat we op de uitvaart van mijn vader hebben gedraaid.)