Zorgen om vriendin
Ik maak me grote zorgen om mijn beste vriendin en haar kinderen. En misschien weten jullie wat ik het beste kan doen (of juist niet kan doen).
Mijn vriendin is ruim 5 jaar geleden gescheiden en daar heeft ze een enorme klap van gekregen. Veel gezeur rondom de scheiding. Ze ging ook van een groot huis en rijk leven, opeens in een kleine flat wonen. Ze moest het alleen zien te redden met 2 pubers. Ze raakte echt in de war en kwam met een burn-out thuis te zitten. Ik probeerde waar het maar kon te helpen. Nam wasjes mee naar huis, verschoonde de bedden, liet de hond uit, pakte een stofzuiger, deed boodschappen… gewoon om het haar wat makkelijker te maken. Vaak nam ik de pubers mee naar huis om even gezond te eten, want mama gaf even niets om eten.
Het ene moment waren de pubers erg meegaand, het andere moment niet te handelen. Grote mond, schelden, geen regels, slechte resultaten op school, etc.
Beetje bij beetje pakte mijn vriendin zichzelf weer bij elkaar. Ze raakte via Facebook aan de praat met een oude vriend. Deze meneer zat midden in een afkickproces, had het daar ook erg moeilijk mee. Maar mijn vriendin sprak toch regelmatig met hem af, het klikte en ze werden verliefd. Samenwonen wilde ze nog niet, hij moest eerst helemaal clean zijn. Maar toen hij zijn safe-house uit moest, nam ze hem toch in huis. Hij kon geen kant op.
Er is veel gebeurd. Waar ik vooral erg van geschrokken ben en ook super boos over ben: hij heeft spullen van haar gestolen. Sieraden van haar overleden oma, de Playstation van haar zoon, de Iphone van haar dochter, noem maar op.
Mijn vriendin heeft hem toen uit huis gezet en het contact verbroken. Ze heeft ook aangifte gedaan, maar de politie kon weinig doen, gebrek aan bewijs. Er was ook geen sprake van inbraak: ze had hem immers zelf in huis gehaald.
Toen hij weg was, kwamen ook de kinderen tot rust. Van heel opstandig, werden ze weer wat “normaler”.
Toch heeft mijn vriendin na een paar maanden zelf weer contact met hem opgenomen. Ze wilde weten hoe het met hem ging. En hoe naïef: hij woont weer bij haar…
Van haar buren hoor ik dat hij nog altijd verslaafd is, zij zelf ontkent het. Hij heeft haar wijs gemaakt dat ze hem door en door kent, omdat hij beweerd: “jij ziet het aan mij, je hebt het altijd aan mij gezien, je had het altijd bij het rechte eind”
Maar ook ik hem hem al eens betrapt toen hij aan het “scoren” was. Hij schrok toen ik hem zag.
Vervolgens heeft hij op heel subtiele wijze laten weten dat hij mij een bemoeial vindt. Hij heeft mijn vriendin tegen me opgestookt. Denk ik…
En zij liet van de één op de andere dag niets meer horen. Toen ik een whatsapp stuurde met de vraag of ze nog leefde (met grappige smiley), kreeg ik terug: “ik heb geen zin meer in een vriendschap met jou. Je kost me veel energie en dat wil ik niet meer. En je hebt toch alleen maar commentaar op X, laat mij en mijn gezin met rust”
Ik heb heel erg zitten nadenken, maar volgens mij heb ik nooit duidelijk laten merken hoe ik over X denk. Ja, ik heb mijn vriendin ooit letterlijk gezegd: “ik ben héél boos over wat hij jou en je kinderen heeft aangedaan, maar liefje, al gaat het 100 keer mis, ik vang je 100x op. En gaat het wel goed, dan hou ik de sleep van je jurk vast bij het trouwen. Als jij gelukkig bent, ben ik het ook”
Destijds hebben we ook samen keihard zitten huilen, omdat we het zo goed van elkaar begrepen. Ik begreep haar liefde, zij begreep mijn wantrouwen.
Inmiddels hoor ik al ruim een maand niks meer van haar. En ik mis haar verschrikkelijk. De kinderen (nu 17 en 14) zie ik soms wel lopen. De oudste logeert veel bij haar vriendinnen, vlucht duidelijk weg. Heeft ook wel eens laten vallen dat ze X maar ‘eng’ vindt als hij gebruikt heeft. En de jongen van 14 heeft een grote bek, komt te laat thuis, zwerft over straat…
Ik denk er wel eens over om haar ex-man in te lichten. Maar ik wil ook helemaal niet roddelen. Aan de andere kant is hij misschien de enige die de kinderen nog op een normaal pad kan krijgen…
Ik weet niet waar ik goed aan doe: afwachten of ingrijpen?
-
Sneu voor de kinderen die zijn hier de dupe van. Als je de kans hebt om ze te helpen doe dat alsjeblieft. Als de vader wel voor ze kan zoregen ligt hem in. -
Ik heb het er met een buurvrouw over gehad, die zich ook zorgen maakt. Zij zei in eerste instantie: "ze moet gewoon nog een keer op d'r bek gaan. Laat hem de auto maar jatten, eerder gaan haar ogen niet open" Ik denk zelf dat haar ogen wél open gaan, zodra het om de kinderen gaat. Ik ben bang, dat als er niks gebeurd, binnenkort Jeugdzorg op de stoep staat. En dat gun ik haar ook echt niet. Ze is hartstikke goed voor iedereen, alleen is ze op dit moment gewoon behoorlijk naïef. Wil niet alleen zijn, denk ik. En liefde maakt blind, dat snap ik ook wel... Ik vind het echt heel moeilijk. Aan de ene kant denk ik: "weet je, je hebt me zó rot behandeld, terwijl ik altijd voor je klaar sta. Zoek het uit en ga nog maar een keer op je bek" en aan de andere kant denk ik "ik geef om jou, ik moet er alles aan doen om je te helpen" In het laatste geval heel makkelijk gezegd: ze moet geholpen willen worden. En op dit moment heb ik het gevoel dat ze me haat. Ze ontwijkt me ook... kom haar regelmatig tegen (wonen in dezelfde buurt, hebben allebei een hond) en dan schiet ze snel een andere kant op... En ook dáár krijg ik geen hoogte van: schaam je je? Of heb je gewoon geen zin in mij, wetende dat ik je misschien wel aanspreek? Ondertussen liggen bij mij nog spullen van haar. En bij haar liggen spullen van mij. We hebben ook elkaars huissleutel. Moeilijk... -
...als de kinderen de dupe er van zijn, zou ik ingrijpen en haar ex-man inlichten. Ik zie dat niet als roddelen, maar als helpen. En haar kinderen hebben niet voor deze situatie en hem gekozen ! Wbt die vriendin; ik zou afstand nemen/houden en wachten totdat zij actie naar jou onderneemt. In ieder geval de deur op een kier houden voor haar, voor als ze contact wil met jou ! Sterkte en succes ermee ! -
Als ik jou was zou ik haar sturen * prima, maar ik heb nog spullen en een huissleutel van je. Die zou ik dan ook graag terug geven, dan kun je mijn spullen en sleutel ook inleveren en heb je geen last meer van mij. Ik stel voor dat ik datum tijd bij je langs kom om de de dingen aan elkaar terug te geven. Spreek je liever een ander moment af hoor ik het graag groetjes ...* en stel je zakelijk op. Haal je spullen en sleutel. Want als hij jou huis in kan ben je straks zelf je spullen kwijt. Als je haar ziet geef je de spullen neem je je eigen spullen aan en zeg je bedankt hè. En loop je weer weg. Geen woord meer aan vuil maken. Ze mag wel even haar excuus aanbieden als ze je terug wil als vriendin. Ik vind haar onbeschoft Je hoort niet met een SMS een vriendschap te beëindigen -
'@Rainbow... ik zit met dubbele gevoelens. Aan de ene kant geeft het me een 'goed' gevoel dat haar spullen nog bij mij staan. Het zijn oa haar laatste waardevolle spullen die ze destijd veilig wilde stellen en blijkbaar vertrouwd ze mij nog steeds meer dan haar vriend. Aan de andere kant ben ik boos, teleurgesteld. En soms denk ik "ik flikker alles bij d'r voor de deur, ik ben geen opslagplaats!" Het staat niet in de weg en ik vind ook eigenlijk dat ze zelf maar haar best moet doen om die spullen te halen. Ze gaat me nu duidelijk uit de weg. Als ik met de hond ga lopen en haar tegenkom, snelt ze vlug een andere straat in. We wonen dicht bij elkaar en met honden uitlaten kom ie elkaar wel eens tegen. Dan denk ik ook weer dubbel. Vlugt ze weg omdat ze dondersgoed weet dat ze fout zit of vlugt ze weg omdat ze weet dat ik haar vandaag of morgen aanspreek en haatbze me echt zo erg dat ze dat niet wil? Ik mis haar nog steeds. Van haar puberdochter hoorde ik dat de verslaafde vriend weer weg was. Hij kon aan de andere kant van NL aan de slag met vrijwilligerswerk en zodoende ook 'veiliger' omdat ie daar (zegt ie) geen drugs kan scoren. Maar gisteren zag ik mijn vriendin alweer met hem lopen... Ik blijf het moeilijk vinden. -
In plaats van met de buren erover praten zou je zelf ook nog eens onverwacht aan de deur kunnen gaan om te kunnen zien wat er nu werkelijk aan de de hand is. Van daaruit kun je altijd nog beslissen of het inschakelen van de vader gewenst is, mits hij nog een rol speelt in het leven van zijn kinderen? Zo niet, dan kun je haar vertellen dat je je zorgen maakt om hun welzijn en niet anders kan dan hiervoor hulp in te schakelen bij Jeugdzorg. -
Beste M, Ik zou toch nog een poging wagen om een gesprek aan te gaan, als je bot vangt zou ik wel dan al netjes aankaarten je hier wel iets mee moet vanwege de kinderen. Als zij zelf niet het goede voor haar kinderen kiest, dan moet iemand anders het helaas doen, dit is ongezond, ze mag zich heel erg rijk voelen met een vriendin als jij !! Veel sterkte -
Van de week zag ik haar lopen, toen ik met de hond liep. Ze zag mij ook en liep direct een zijstraatje in. Ik ging iets harder lopen... maar weg was ze. Ze ontloopt me. Dat is duidelijk. Ik heb nog steeds geen duidelijke uitleg gekregen. Wel weet ik dat die vriend er nog steeds is. En het lijkt wel of mensen toch naar mij toe komen met verhalen, ik heb nu al van 5 verschillende mensen gehoord dat er 'rare types' voor de deur staan, dat de vriend in kwestie 'hartstikke strak staat', dat mijn vriendin er slecht uit ziet... En ik durf geen actie te ondernemen. Angst. Inmiddels ben ik zelf al naar de huisarts geweest, omdat het me zo'n pijn doet. Pijn in de zin van: waarom duw je zo'n intense vriendschap weg? En vooral: waarom betrek ik het toch zo ontzettend op mezelf? Ik blijf me maar afvragen wat IK fout heb gedaan, terwijl ik ergens ook heus wel begrijp dat dit háár ding is, niet die van mij. Ik ben ook bang voor de reactie. Als ik voor de deur sta en ze gooit de deur dicht. Hoe voel ik me daarna? Zo wilde ik haar vorige week een sms sturen (whatsapp ben ik nog steeds geblokkeerd) om haar sterkte te wensen met een ziekenhuisbezoek (die datum wist ik nog). Maar ik dacht alleen maar "ja... en dan krijg je geen antwoord terug en dan voel je je rot". Dus niet gedaan. De vader speelt nog steeds een rol in het leven van de kids. Althans, de jongste gaat nog steeds om het weekend naar zijn vader. De oudste niet meer. De jongste gaat ook met zijn vader op vakantie enzo. -
Eerlijk gezegd zou ik als 1e de sleutel teruggeven en op mijn eigen deur(en) nieuwe sloten zetten. De vader van de kinderen zou ik wel inlichten en dan is het verder aan hem om wel of geen actie te ondernemen. Daarna het ( proberen) los te laten en verder met je eigen leven. Soms lopen dingen zoals ze lopen en moet je je daarbij neerleggen, hoe moeilijk het ook kan zijn . -
Inmiddels zijn we wat weken verder en was ik er een beetje overheen aan het raken. En toen stond ze plotseling voor me. Mijn hond had haar hond opgezocht in het bos en we waren allebei achter onze honden aangelopen. Beetje confronterend... dat wel. Heb gevraagd hoe het met haar ging. "gaat wel" was het antwoord. En toen hebben we vervolgens heel ouderwets uren op een bankje gezeten en gekletst. Ja, haar vriend was weer weg. Ze had hem er (alweer) uitgezet, de 3e keer binnen 2 maanden. En steeds trapte ze er weer in. Weer geld gestolen, weer gelogen over gebruik. Ik snap best dat liefde blind maakt, maar gelukkig zijn haar oogkleppen nu zelf ook afgegaan. Moet wel zeggen dat ik voorzichtig ben. Ben bang om weer "op mijn bek te gaan". Maar langzaam krijg ik mijn vriendinnetje weer terug, hoop ik.