Beetje verdietig om eigen gevoelens
Ik moet even iets van me afschrijven waar ik best wel mee zit eerlijk gezegd, maar waarvan ik niet het idee heb het aan iemand te kunnen vertellen, omdat er nogal een taboe op ligt.
Het gaat om mijn jongste dochter van 13 jaar. Om heel eerlijk te zijn vind ik haar geen mooi kind. Wel heel lief en ik houd enorm veel van haar, wil haar voor geen goud missen, maar op de een of andere manier kan ik haar niet mooi vinden. Ze is geboren met een dubbelzijdige complete schisis, had met twee jaar al een bril met dikke glazen en jarenlang een pleister op haar oog moeten dragen, keek scheel, heeft rood pluizig krulhaar, flaporen en is nogal klein en stevig gebouwd. Je kunt het beter treffen zou je zeggen. Maar daar kan ze natuurlijk helemaal niks aan doen en daarom vind ik het ook zo erg van mezelf dat ik haar niet mooi vind, want als moeder hoor je je kinderen de mooiste op aarde te vinden. Dat vind ik dus niet. Ik zie ook wel dat er kinderen met een mooier uiterlijk rondlopen, maar dat mag je niet zeggen. Eerlijk gezegd schaam ik mij ook voor deze gedachten/gevoelens tegenover mijn kind, want het is een geweldig leuk en lief kind dat ondanks alles bijna nooit boos of verdrietig is en ik vind dat ze dan ook een moeder verdient die haar wel accepteert. Alhoewel dat eigenlijk niet het goede woord is. Ik heb haar altijd geaccepteerd zoals ze is, maar toch heb ik niet het idee dat ik haar ‘mankementen’ (sorry voor het woord) volledig heb geaccepteerd en ik merk dat ik het er nog regelmatig moeilijk mee heb. En dat wil ik niet, want ik ben bang dat mijn dochter dat merkt en het idee krijgt dat ze niet goed genoeg is of dat ze mij moet troosten of mij niet wil lastigvallen als er wel een keer wat is. En over die gevoelens voel ik me dan weer schuldig naar haar toe want ik houd wel heel veel van haar en ik wil de moeder voor haar zijn die ze verdient en ik heb nu het idee dat ik dat niet ben en daar word ik soms best verdrietig van.
-
...je ziet haar positieve kanten ook en dat is goed !! Ook je eigen kind kan je niet knap vinden, maar dat betekend toch niet dat je niet van haar houdt ? Ik zou zeggen, accepteer je gevoel en focus op haar positieve eigenschappen. Niemand is perfect, ook zij en jij niet ! Wel vraag ik mij af wat spiegelt/triggert zij naar jou toe, dat je dat gevoel hebt ? Goed dat je dit deelt ivm het taboe wat er op rust ! -
Lieve mama, ik denk dat jouw dochter geen betere moeder had kunnen hebben! Ze mag dan niet aan alle schoonheidsidealen voldoen, maar je houdt van haar zoals ze is. En dat zal ze voelen! Jij geeft haar daardoor de boodschap dat haar binnenkant mooi is. Helaas leven we in een maatschappij waar uiterlijk heel belangrijk is. Jij houdt van haar om wie ze is, niet omdat ze er mooi uitziet. -
Bedankt voor jullie reacties. M. Meershoek: Ik heb eerlijk gezegd geen idee waar deze gevoelens vandaan komen, in ieder geval niet van mijn dochter zelf. Al ben ik wel bang dat dat nog komt. Ze komt nu in de puberteit en dan gaat uiterlijk toch een belangrijke rol spelen, zeker bij meisjes. Stel dat mijn dochter zichzelf dan lelijk gaat vinden of aan mij vraagt of ik haar mooi vind, dan ben ik bang dat ik haar onbedoeld kwets. Natuurlijk kan ik dan zeggen dat ze heel lief en leuk en sociaal is en dat ik heel trots ben op haar om wie ze is, maar dat is geen antwoord op haar vraag dan. Maar wellicht vraagt ze het niet omdat ze misschien voelt dat ik haar waardeer om haar karakter en haar innerlijk en zelf ook wel ziet dat de buitenkant niet perfect is. -
je kan het indd 'beter treffen'. maar je kan het ook slechter treffen! jou kind is tenminste gezond,het had ook ziek of gehandicapt kunnen zijn. Er zijn heel veel ouders die maar wat graag met jou willen ruilen. en uiterlijk is niet alles ze heeft een mooi karakter is dat niet veel belangrijker? als jij haar niet accepteert zoals ze is hoe wil ze dit dan ooit zelf doen. arm meisje ik ben blij dat ik niet in haar schoenen sta... -
Ja... Ik had natuurlijk nooit tEGEN HAAR verteld dat ik haar niet mooi vind. Dat is wel zielig. Maar je mag het wel denken, en je hoeft je niet zo schuldig te voelen. Ik heb twee hele knappe kinderen maar ik vind bijvoorbeeld dat mijn kinderen iets in hun karakter hebben wat ik echt niet zo mooi vind. Mijn oudste is een werkelijke weegschaal, die weegt alles af en is heel stiekem en gemeen tegen haar zusje, en op een manier waar ik heel slecht tegen kan. Mijn jongste die heeft dat ze perse haar zin wil en speelt toneel spelletjes, als ik iets doe gaat ze het zielige prinsesje uithangen bij haar vader zodat hij weer boos word... op mij. Zo speelt ze iedereen lekker tegen elkaar uit. Nee, geen roze wolk. Ik houd wel zielsveel van mijn kinderen die ook hele mooie kanten hebben. Maar ik ben veel aan het werk Enzo, en als ik dan thuis ben merk ik vaak dat ik niet altijd tevreden ben met hoe mijn kinderen zich gedragen tegen elkaar of een ander. Elke moeder heeft dit wel. Alleen iedereen over iets anders. Mijn oudste, als ik fotos terug kijk vind ik dat ze op leeftijd van 3 jaar ook niet mooi was. Maar nu heeft ze een prachtig lijfje en gezicht. Dingen veranderen ook. Misschien bij jou dochter wat later. Ik was vroeger een lelijk proppig jongetje met stekeltjes (was wel een meisje maar zag je niks aan) En later een vrouw met een slank lijf en lang haar. Trouwens, als ze je vraagt of je haar mooi vind zeg je gewoon dat je dr prachtig vind. Denk je in jezelf als mens, en innerlijk. -
Rainbow, ik heb nooit tegen haar gezegd dat ik haar niet mooi vind en dat wil ik ook helemaal niet tegen haar zeggen. Maar ik vind het wel erg van mezelf dat ik die gedachten over haar heb, juist omdat ze qua karakter zo leuk en lief is (hoor ik ook van anderen trouwens). Laila, ik ben me er zeker van bewust dat ze het ook veel slechter had kunnen treffen inderdaad. Daarom vind ik het ook niet goed van mezelf dat ik zulke gedachten over mijn eigen kind heb, ondanks dat ik heel veel van haar houd en dat onze band heel goed is. Als mijn eigen moeder zo over mij zou denken, zou ik dat niet leuk vinden en dat zorgt in zekere zin toch wel voor een schuldgevoel naar mijn dochter toe, ondanks dat ze dit niet weet (gelukkig maar).