Mijn leven als een alcoholiste
Het begon in 2000 gezellig biertjes drinken met de overburen (flat) had toen pas 1 kind (hij is van 1998), daarna niet echt meer gedronken.
In 2003 woonde ik ergens anders en ik dronk vaker hele flessen Bacardi in een dag leeg, ik had toen mijn 2e kind (hij is van 2001).
Die Bacardi zooi was tijdelijk en erna leerde ik mijn toenmalige vriendin kennen(2003) , zij luste m erg graag en we dronken vaak bier samen.
Heb er een week of 8 ingewoond (2004) want was met stel op sprong uit mn oude woning gegaan, daar was een drugs milieu waar ik niet in mee wilde gaan na een paar keer gebruik als de kinderen de weekenden weg waren.
We hadden samen de grootste lol en we dronken, nee zopen ons wat af, vaak ook gewoon vanaf smorgens 10uur en we kregen t voor elkaar we soms een hele tree halve ltrs samen dronken.
Ik kwam op een punt ik het beu was en ben ermee gestopt, kostte me veel moeite maar het lukte me, voelde me trots ik langs de drankenrij in de winkel kon lopen en weet nog dat ik tegen de alcohol zei ”heb jullie niet nodig” had immers mijn verantwoordelijkheden en vond het geen eens meer eens leuk allemaal.
Eenmaal een eigen mooi net huisje in een woonwijk, we dronken weer zeer regelmatig samen want het was gewoon gezellig samen en savonds als de kinderen in bed lagen dronk ik altijd wel 4 a 6 halve ltrs.
Smorgens stond ik op verzorgde de kindjes en bracht ze naar school, ze hadden altijd nette schone kleertjes en kort gewiekte koppies, kreeg vaak zelfs coplimentjes over.
Ik deed de dagelijkse boodschappen maar dus ook mn dagelijkse aantal blikken bier, ik deed het huishouden en kookte voor de kinderen zoals het hoorde, niemand wist iets want ik was een stiekeme drinker.
Zo verstreken de jaren en vriendjes kwamen en gingen, soms naar weken soms naar maanden en dat alles onder de neus van mijn eigen vlees en bloed.
In 2007 werd er nog een prachtig kindje geboren, maar erna toch weer gaan drinken en in 2009 heb ik uiteindelijk hulp gezocht, maar helaas tevergeefs want in 2010 raakte ik weer in verwachting en kwam er weer een prachtig kindje (2011).
Ik voelde me het gelukkigste mens op aarde, en het lukte me mn eigen kindje te voeden tot er iets gebeurde waardoor het niet meer mocht voor een week, erna wilde mn kindje niet mn borst meer maar de fles.
Ben erna weer gaan drinken van biertjes, de nodige 4 a 6 per avond, voor mijn doen had ik alles onder controle eigenlijk en kon er wel meerdere die het deden en ook functioneerde.
Hoe dom had ik kunnen zijn, zo onwetend het een sluipmoordenaar is, maar had alles toch onder controle, de kinderen kregen elke dag gezond eten, schone nette kleren en waren altijd tot in de puntjes verzorgd evenals mijn huishouden.
In 2011 (toen de kleinste 7mnd was) leerde ik een man kennen, hij drinkt ook en het was gezellig, door de weeks voo de webcam savonds samen drinken en kletsen en in de weekenden samen ook.
We gingen na een jaar samenwonen, ik wilde eerst de 2 oudsten hun schooljaar in Nederland zouden afmaken en dan zouden we gaan samenwonen (immigreren naar België).
Eenmaal daar veranderde hij tegenover de kinderen en mij en we woonde er sinds juni en heb me in oktober alweer ingeschreven via een bepaalde site voor een terugkeer naar Nederland.
Die 14 maanden daar waren een hel voor de kinderen en mij, hij was gewelddadig naar mij en de 2 oudsten kregen alles mee, en al zijn eerdere beloftes kwam hij niet na.
De 2 oudsten gingen zich verzetten, die arme kinderen hadden het gewoon moeilijk maar zelfs een blijf van mn lijf huis in België nam me als Nederlander niet, in Nederland namen ze me ook niet omdat we in België woonde, we zaten muurvast.
De ena oudste was het ongelukkigste en miste zn vriendjes, oude school en alles wat eerst zijn leventje was, in overleg ging hij tijdelijk in Nederland bij zijn papa wonen tot wij ook weer in Nederland konden wonen.
Zo raakte ik al een deel van mn gezinnetje kwijt, waar ik mee samenwoonde bleek een ergere alcoholist als ik, waarom heb ik dat nooit gezien want de weekenden eerder was alles zo leuk en gezellig en niets aan de hand.
Maar ik ging dus meer en meer drinken, zoveel ik niet meer kon eten, en er was alcohol in overvloed dus hoefde t maar te pakken, op de kleuterschool waar de ena jongste op zat kon ik goed de schijn ophouden zodat ze smorgens niets zagen noch konden ruiken.
Maar het geweld werd erger en erger en ging steeds maar meer en meer drinken, kreeg ook ruzie met mijn oudste die flink aan het puberen was, hij had verdomme een nuchtere moeder en een stabiele omgeving nodig.
Toch die alcohol oogkleppen op en we leefde van dag tot dag en mn zoon en ik deden alles en slikte alles wat hij deed, we beschermde de kleintjes tegen hem.
Hij ws niet te stoppen, elke dag gezeik over de kinderen en ik moest maken ik in bed lag als hij van late dienst thuis kwam want hij wilde rust en de woonkamer voor zich alleen, tijdens een vroege dienst moest ik de 2 kleintjes zo stil mogelijk houden zodat hij lekker ongestoord kon zuipen.
In de weekenden was hij op zn ergst, dan was hij om 13:00 al dronken en viel ons heel de dag lastig met vervelende dingen en ons afzeiken, zeker mijn zoon wat hij allemaal wel niet verkeerd deed.
September 2013 kwamen we eindelijk uit die hel en wat waren we blij, we hadden een huisje toegewezen gekregen, we dachten een nieuw begin maar niets is minder waar.
Toen is de ellende pas echt begonnen (alsof het al niet erg genoeg geweest was) ik nam niets van hem mee, alleen kinderkleren, speelgoed, persoonlijke spullen, hun beddengoed en hun matrassen en een campingbedje en de kleine tv van de kinderkamer, maar we waren vrij.
We sliepen 9weken op kale vloeren en muren voor eindelijk de financiele dingen gingen lopen, wij waren de weg kwijt en ik bleef maar bier drinken, dat verzachtte de pijn en verdriet, genieten was er al geen eens meer bij.
Mijn zoon deed veel taken op zich nemen want ik was kapot, gebroken en op, tot het die jongen ook opbrak en hij besloot bij zijn vader te gaan wonen.
De vader die hem 15 jaar lang negeerde en alleen bij oma zag, maar na en maand of 2 was hij alweer terug want die vader sloeg hem met vuisten en behandelde hem als slaafje en hij mocht geen kind zijn en normale puberdingen doen (maar goed ik wijd uit)
Eenmaal eind 2013 had ik de basis in de woning gereed en je zou zeggen dit je uiterst geluk moet zijn, maar ik was inmiddels al verslaafd aan die stomme alcohol.
De verslaving werd erger en erger en er ontstonden buren ruzies en heb in mn zatte kop huisvredebreuk en mishandeling gepleegd, de politie is meerdere malen geweest en zagen drank staan (ookal was ik dan wel nog nuchter).
Carnaval 2015 de kleintjes waren met mijn vriendin mee naar de optocht en ze hadden aardig wat snoepjes gevangen en daar wilde ze ’s avonds lekker van snoepen.
De buren belde weer eens de Politie want haar kindjes konden zogenaamd niet slapen (die buurvrouw heeft munchenhausen bij proxy) dus er was elke keer wel iets met haar arme arme kindjes van haar.
Dus kwam er weer Politie en daar begonnen de ergste problemen (alsof het nog erger kon) en zagen snoeppapiertjes liggen op de bank en de jongste (3) had een gesabbeld snoepje op de rand van de bank gelegd dus was geplakt (lekker belangrijk).
De kinderen hadden zoveel schik met hun tekenfilmpjes en ze hadden Carnavalsvakantie en ondanks ik dronk genoot ik ervan als ze lekker om me heen waren, die warmte en gezelligheid.
Ze maakte een melding van een slechte hygiene omgeving voor opgroeiende kinderen en mijn prullebak lag vol met luiers, hier begon alles mee.
Ik ben altijd schoon geweest alleen er lagen snoeppapiertjes, en de jongste droeg alleen snachts een luier en ik had elke dag 1,5 een nieuwe zak in de prullebak dus dat was sowiezo al een leugen, ertegen verdedigen kan je niet.
Ik heb mij vorig jaar laten opnemen in een afkickkliniek, niet succesvol, weeks erna namen ze me mn kindjes uit school weg (April2015) , kreeg het via de telefoon te horen, de grond zakte onder mijn voeten weg.
Mijn babies mijn alles weg en wist niet hoe wat en waar, ik werd gek echt knettergek en zette het toen op en echt zuipen, heb dingen uitgevreten, wraak genomen, in de cel gezeten een paar keer met mijn zatte kop, ik had immers niets meer te verliezen in mijn ogen want ik was dood en leeg vanbinnen.
Zelfmoordpoging maar door iemand verijdeld die naar de winkel was, mn maag leeggepompt 2dagen geslapen en was de weg kwijt, me bijna doodgedronken en werd opnieuw opgenomen (Juli 2015).
Er werd me zoveel beloofd door Bjz en deed echt alles ze zeiden en het ging weer goed met behandeling enzo en voor het gerecht hebben ze me alles onder mn voeten weggemaaid.
Toen ben ik sociaal gewenst gedrag gaan vertonen maar zuipen bleef ik want dat was het enigste ik nog had, ze hadden me genaaid met alles en was nog een brok ellende en zo duurde dit maanden en maanden.
Een paar maanden voor de feestdagen en verjaardag jongste ben ik al bezig hun te mogen zien die dagen maar ze hielden me steeds aan het lijntje.
Puntje bij paaltje heb ik ze niet met Sinterklaas mogen zien, de kerst, oud&nieuw en niet toen de jongste 5 werd, zelfs geen telefoontje mag ik plegen omdat ze vinden mn jongste van slag is na een telefoontje met mij.
De kinderen willen alle 3 van de 4 dolgraag naar mama terug, en deze mama heeft het in zich beter te worden maar zonder enig utzicht en ze me steeds meer afnemen zie ik het niet meer zitten.
Met als gevolg, heb me proberen dood te drinken en had al die maanden pillen opgespaard maar die hebben ze me afgenomen, nu zit ik weer in een afkickkliniek en ben nu 6 dagen nuchter.
Ik heb alles verpest met mijn alcoholverslaving, de hele jeugd van alles wat t mooiste is wat me ooit overkomen is, mijn kindjes, ik zal het mezelf nooit vergeven.
Heel erg dankbaar en blij ben ik met de innige band die ik met ze heb, dat nemen ze ons nooit af, want ookal ben ik verslaafd, ze kregen alle liefde en deed ze nooit pijn en speelde buiten met vriendjes en die kwamen ook vaak spelen.
Heb er vaker aan gedacht dit te delen maar ik durfde niet, ik ben hier nu vroeg wakker geworden, gelukkig mag je je smartphone en laptop, tv vanalles meenemen.
Ik plaats dit dan ook eerlijk onder mijn eigen naam, speel liever open kaart.
En wat die ex betreft, ik zou hem liever de hel in wensen, maar ik zit er niet op de wachten hem daar ook nog eens tegen te komen.
Liefs,
Luuf
Dit bericht is oorspronkelijk geplaatst op 4 februari 2016
-
Lieve Luuf, Ik lees jou al heel lang, maar dit had ik echt nooit verwacht. Ik ga je mijn eerlijke mening geven. Je hebt het ontzettend zwaar gehad. Ik denk dat je op de een of andere manier steeds afleiding zoekt van jezelf. Ik denk dat de grondslag van dit alcohol probleem in jouw jeugd ligt. Een deel van jou, wat ontzettend veel pijn heeft. Wat je probeerde te verdoven, wat overging in een verslaving. Toch denk ik dat je ook de oorzaak van de verslaving het beste kunt gaan aanpakken. Zodat jij in jezelf kunt gaan geloven. En kunt zijn wie jij echt bent. Om te beginnen denk ik dat het goed is dat ze de kinderen bij jou weg zijn komen halen. Juist door wat je hier schrijft. De verslaving heeft nog een enorme grip op jou. (Wat ik geheel begrijp, maar ik denk dat het belangrijk is dat je daaruit komt). Jij schrijft dat je goed voor de kinderen kon zorgen. Ondanks dat je alcoholist bent. Dat de kinderen er verzorgd uitzagen, en dat zij vriendjes thuis kregen om te spelen zegt helemaal niets. Heel vaak beweren mensen die onder invloed zijn, dat ze nog prima een stukje kunnen rijden over de snelweg; terwijl wetenschappelijk bewezen is dat hun reactie en beoordelingsvermogen anders (minder goed) is. Dit is gevaarlijk, en dat kun je zien aan het aantal ongelukken. Met (jonge) kinderen is dat nog veel gevaarlijker. Een alcoholist kan niet goed voor kinderen zorgen. Een alcoholist kan (opgroeiende/jonge) kinderen niet geven wat zij nodig hebben. Dat is een feit. Het is gevaarlijk om iemand onder invloed achter te laten bij een baby. Het is de verslaving die jou zegt dat dat prima kan. Erken dat dit nooit had mogen gebeuren. (Naar jezelf, en JZ). Natuurlijk kwam de politie de kinderen niet uit huis halen omdat zij een vies huis zagen (of een 3 jarige met een zuigsnoepje). Het kwam omdat er signalen gegeven zijn. Waarschijnlijk sta je al een tijdje in de schijnwerpers bij JZ. (Leerkrachten/huisarts/buurtbewoners kunnen wel vermoedens doorgeven aan JZ/veilig thuis, maar zullen jou persoonlijk niet snel confronteren zonder hard bewijs). Kinderen hebben niet alleen recht op en veilige thuissituatie en een stabiele ouder, zij hebben dit nodig! Jij hebt (onder invloed!) binnen een jaar besloten om het leven van jou en jouw kinderen compleet op te geven, en te gaan emigreren voor een man. Dat is niet stabiel en niet veilig. Vervolgens moest oudste zoon kiezen, of de brokken opruimen voor zijn moeder, of klappen bij zijn vader. En de kleintjes? Kom op, daar kun jij nu niet voor zorgen. Jij mag nu eerst voor jezelf zorgen. Dit is een win-win situatie. De kinderen krijgen nu rust, en stabiliteit. Jij krijgt de tijd en kans om aan jezelf te werken, en beter te worden voor jezelf en de kinderen. Eigenlijk is een verslaving een ziekte. Dat jij nu niet voor ze kunt zorgen, is voor iedereen beter. Jij zult doorzetten, want dan krijg jij uiteindelijk jouw kinderen terug. En zullen zij jou vergeven, omdat je zo jouw best hebt gedaan. Het zal een aantal jaren duren voordat JZ zal geloven dat jij echt van de drank af bent, en dat je stabiel genoeg bent om de kinderen weer zelf op te voeden. Maar uiteindelijk krijg je ze terug! Het is nu tijd om voor jezelf te kiezen, en daarmee voor jouw gezin. Jouw kinderen verdienen een moeder die zich goed voelt. En die oprecht gelukkig kan zijn met ze. Probeer erachter te komen hoe je het "nodig hebben" van eoa nutteloze man kunt ontwijken. En hoe je gelukkig kunt zijn met jezelf, door jezelf te waarderen en van jezelf te houden. Het is de drank of de kinderen, en ik denk dat jij de juiste keuze gaat maken. Drinken lost niets op, nooit. Maar stoppen met drinken kan het leven van jou en jouw kinderen compleet veranderen. Zij zullen blij zijn als zij weer thuis kunnen komen bij jou. Dit is nu even nodig voor alle partijen. Het zal tijd kosten, en je zult door een diep dal moeten. Een dal waarin de verslaving zal blijven fluisteren dat er geen licht is aan het einde van de tunnel, en dat je vast de kinderen nooit meer terug krijgt, en dat drinken het enige is wat je nog hebt.. Het is niet zo Luuf! Het enige wat je moet doen nu, is vol houden. Je kunt het! Probeer zo veel mogelijk hulp te krijgen, en geef nooit op. Probeer in te zien dat JZ niet tegen jou is, maar voor de kinderen. Werk samen met JZ. Accepteer dat zij moeten doen wat ze nu doen, voor de veiligheid van jouw kinderen. En dat zij altijd streven naar een terugkeer bij de bio ouder, zolang de situatie stabiel en veilig is! Vraag zo veel mogelijk hulp, ga naar AA meetings, en communiceer met JZ. (Dat zij nu niet willen dat jij contact zoekt met kind, is omdat het allemaal al moeilijk genoeg is, allemaal veranderingen, en jij roept extra emoties op voor het kind nu. Je kunt verzoeken of je kaarten mag sturen naar de kinderen, waarin je dan neutraal blijft. JZ kan die kaarten eventueel controleren, en bepalen wanneer ze gegeven worden). Heel veel sterkte, en succes. Je kunt het! Ik geloof in je Luuf! Respect voor de kracht die jij nu toont! xxx Bull -
lieve zus ben trots op je dat je dit schrijft heel veel sterkte love you xxxx paris -
Dankjewel zusje, wilde dit al heel erg lang delen en dus nu gedaan, hou ook van jou !!kiss -
zo knap van je xxxx -
Beste Bull, Dankjewel voor je zeer uitgebreide antwoord, erg confronterend maar je slaat de spijker op zn kop, ben nu te hevig geëmotioneerd om er inhoudelijk op in te gaan, geef me er even de tijd voor later op de dag als ik gekalmeerd ben. Liefs, Patricia -
Hey Luuf, Ik bedoel het niet slecht, ik hoop oprecht dat je hieruit komt. Dat lukt je, maar alleen als je de waarheid onder ogen ziet. Je bent al zo goed op weg! De waarheid is krachtig, en die kracht heb jij nu nodig. Ik weet zelfs nog de dag dat je je hier aan hebt gemeld, Luuf, omdat je een pot crème of zalf zag staan met die naam.. Lang lang geleden. Neem alle tijd die je wil, als je wil praten, of steun nodig hebt, ben ik hier. xxx Bull -
ben het eens met bull 100% moet bull complimenteren met zo'n reaktie ik was er te lui voor...maar je ziet het heel helder bull...ik lees luuf ook al wat jaren en had dit ook nooit verwacht maar heel logisch ook...je moet uitgaan op wat je leest. Wel moedig Luuf je verhaal te delen...ik weet heus dat je je geen slecht mens bent...doe wat met bull haar reaktie, ik wens je het aller beste en voor je kids ook -
Beste Bull, Ik zie je antwoord als lief en positief, he is erg confronterend en dus erg pijnlijk, heb er flink om zitten huilen een poos, je je slaat de spijker gewoon op zn kop, het is idd of de kinderen of de drank, mijn kinderen zijn het allerbelangrijkste alleen de verslaving is zover gevorderd geraakt ik de uitweg niet meer weet. Daarom ben ik blij ik weer alle handvaten strak aangetrokken heb maar het is zon lange lijdensweg voor het hele gezin, hoop zo we nu hier eens sterker uitkomen, vind het zo vreselijk dat ik dit zover he laten komen en mijn kinderen dit heb aangedaan alleen door een stomme verslaving. Ik zie en erken mijn fouten, in jouw woorden en mijn verhaal nog eens nagelezen te hebben komt het net zo over alsof ik het bagetalliseer maar dat is nie zo en mijn intentie ook zeer zeker niet, ik weet waar ik gefaald heb, met als resultaat heel ons gezin in de puin ligt. Ze verdienen idd een nuchtere moeder en ondanks alles goed liep voorheen was het niet goed, ik weet dondersgoed wat ik aangericht heb en ik vecht weer om beter te worden en mijn gezin weer samen te krijgen. Het gemis van je kinderen is het vreselijkste wat ik ooit meegemaakt heb en meemaak, elke dag is er een, leeg, dood en op van binnen, de weg vooruit is erg moeilijk te zien maar het moet goedkomen voor mijn hele gezin. Ik waardeer enorm hoeveel tijd en energie je erin hebt gestoken om op mijn topic te antwoorden, dat is erg lief voor je en erg waardevol voor mij, dankjewel Bull. Liefs, Luuf -
mijn complimenten meis dacht al dat ik de schrijfstijl herkende je ben weer goed op weg je bent sterk genoeg om te doen wat moet groetjes irene -
Hey Luuf! Hoe is het nu met je? Het is al ontzettend goed dat je dit allemaal schrijft, dat je het je beseft, en vooral dat je hulp bent gaan zoeken. De eerste stappen naar herstel! Ik denk absoluut niet dat jij de situatie wil bagatelliseren, ik lees juist dat je wel ziet wat er mis ging. Ik denk dat de verslaving alleen constant onwaarheden tegen jou aan het fluisteren is. Dat lees ik terug, de verslaving die tussen jouw woorden door typt. Dat is niet erg, als jij je beseft wanneer en hoe de verslaving (opnieuw) grip wil proberen te krijgen op jou. Je voelt je nu ook leeg, dood en op, omdat je de verslaving niet kunt doorzetten. De kinderen zijn juist een lichtpuntje, die krijg je namelijk terug. (En het is nu beter voor jullie allemaal om even tot rust te komen). Je hebt iets om voor te vechten. Een reden om beter te worden. En door te zetten. Maar om dat voor elkaar te krijgen, moet je nu eerst even voor jezelf kiezen. Heel intensief. Zodat jij beter kunt worden. Je zou kunnen beginnen met jezelf te vergeven. In plaats van boos op jezelf te zijn dat je het zover hebt laten komen, kun je ook kijken naar het feit dat je nu dus actief bezig bent met dit te veranderen. Je hebt de moed genomen, en je kiest nu voor jezelf en jouw kinderen; jullie toekomst. Het is niet zo dat je op een dag wakker bent geworden met het idee om je eens fijn aan een verslaving over te geven. Het verleden kun je niet veranderen, maar de toekomst wel. En jij hebt die kracht, als je nu eindelijk even helemaal aan jezelf gaat denken. Ga ervanuit dat de kinderen nu voorlopig veilig zijn, en tot rust kunnen komen. Jij kunt aan jezelf werken, en rustig beter worden (zonder de verantwoording voor kinderen daarboven op), en als jij weer beter bent, maken jullie samen een nieuwe start. Iedere seconde van iedere dag moet jij een keuze maken. "Ga je drinken, of gun je jezelf geluk". Je moet dus van seconde tot seconde trots zijn op jezelf dat je de juiste keuze maakt. Dat is namelijk iets om trots op te zijn. De komende tijd, zul je deze keuze iedere seconde moeten blijven maken. Tot je je op een dag beseft dat je afentoe ook weleens niet aan de drank denkt. De grip van een verslaving is enorm sterk, en je zult er al jouw kracht voor moeten gebruiken om niet te drinken. Voor de rest van jouw leven. Maar dat kun jij wel. Want als je dat doet, krijg jij jouw gezin terug. Ik ben dus zelf een tijdje geleden gestopt met roken. Principe kwestie. Maar het is soms moeilijk. En afentoe had ik bijna de neiging om toch een sigaret te pakken. Ik heb toen zo`n electronisch rookding gekocht (zonder nicotine natuurlijk). En dat gebruik ik als ik echt een terugval gevoel heb. Wellicht kun jij alcohol vrij bier/wijn kopen als je echt het gevoel hebt dat je de terugval niet kunt tegenhouden? Het is vrijwel hetzelfde, maar dan zonder de schadelijke stof. Maar ik geloof aan de andere kant dat geheel onthouding bij alcohol verslavingen beter is? Misschien kun je de optie met jouw behandelaar bespreken? Ik denk dat dit het intense gevoel voor de hersenen (het smachten naar alcohol) misschien iets doet afnemen? Bij mij hielp dit wel goed, maar misschien mag je dat niet vergelijken? (Bovenstaande tekst berust geheel op mijn mening) Lieve Luuf, ik wens je heel veel sterkte en kracht toe, Je kunt het! xxx -
weet je wel hoe knap je bent dat je het achter je hebt kunnen laten? ik kamp zelf nu met alchol problematiek...ben nog niet een echte alcoholist maar ik denk dat iedere alcoholist misschien begint zoals ik nu denk...dat het wel meevalt? maar ondertussen .....t is rete moeilijk en voorheen veroodeelde ik jou misschien wel Luuf...maar nu niet meer...t is een gemene sluiperd... -
ik ben een kind van een alcoholische vader die niet wilde veranderen. Hij sloeg mijn moeder. Zat ook aan de drugs. Hij gaf ook aan ik ga niet verandere . we zijn voor hem gevlucht. ik ben op dit moment bezig met met emdr en therapie voor mijn jeugd. Alcoholisme is een monster. ik hoop zo uit mijn hart dat je dit lukt en het tij kunt keren. Uit je verhaal haal ik dat je wilt maar niet weet hoe. Ik hoop echt dat je in jezelf gelooft en dit voor je kinderen en jezelf kunt doen. Alcoholist ben je niet zomaar maar op een gegeven moment ben jij slachtoffer en maak je jouw kinderen slachtoffer en dat wil je niet. Ga je trauma s aan. Je bent zo moedig om dit te delen. Je kunt dit. liefs