Wat zou er toch met mijn kind aan de hand zijn?
Onze dochter Zoë van tien is nooit een grote prater geweest. Ze was altijd al wat op zichzelf en daar is niets mis mee, vind ik. Ik heb dat ook wel, dus ik begrijp dat ze niet altijd zit te wachten op een gesprek of op gezelschap. Op school was ze ook nooit haantje de voorste, maar ze is ook nooit een muurbloempje geweest. Altijd waren er wel wat vriendinnetjes en af en toe kwam er een vrolijk verhaal over iets wat er gebeurd was op school. De laatste jaren met corona is het allemaal anders geworden, voor iedereen. Zoë deed haar schoolwerkjes thuis, met hulp van mij of haar vader Lucas, en dat leek haar prima af te gaan. We hadden niet het idee dat ze de sociale contacten erg miste, maar toch had ze er wel weer zin in om naar school te gaan, zei ze, toen het eenmaal weer zover was. Toch heb ik het gevoel dat het al een tijdje niet zo goed gaat. Dat komt door een optelsom van kleine dingetjes. Ze is timide, heeft soms een lege blik in haar ogen en ze komt nauwelijks haar kamertje uit. Nog maar zelden komt er een vriendinnetje met haar mee. Over wat er op school gebeurt, vertelt ze al helemaal niks meer. Ook haar vader krijgt er niet meer uit dan ‘wel oké’ en ‘leuk, hoor’ als hij vraagt hoe het op school is geweest. Ze is echt veranderd en ik kan niet goed inschatten waar dat aan ligt. Misschien wordt ze gepest of vindt ze het moeilijk op school? Misschien voelt ze zich anders dan anderen? Ik heb geen idee! Hoe kan ik erachter komen wat er speelt bij mijn lieve, stille dochter? Edith (34)
-
Ik was tot aan mijn 16e ook geen prater. Werd met de leeftijd 10_14 erg gepest. Enige wat mijn moeder houvast gaf en soms wist wat er in mijn hoofd rondspookte was door mijn dagboek. Soms schreef ik naar mijn moeder (deed ik overigens uit mezelf) - (me moeder gaf later aan ik had al buikpijn zodra ik het zag liggen want het waren nooit leuke teksten, maar daardoor wist ik iig wat er speelde). Wellicht kun je haar een dagboek/schrift geven en daarbij aangeven dat ze jou ook mag schrijven als ze dat wil. (stel dat je wat krijgt op den duur kun je aangeven, als je erover wil praten dan kan dat, maar als jij het fijner vind om er verder niet over te praten is het ook goed. Of dit voor die tijd bespreken stel dat ze je wat schrijft wat ze dan van jou verwacht). -
Misschien kun je hier eens met de leraar over praten? Of met in ieder geval iemand van school? Die zien hoe ze op school is, en kunnen misschien in de gaten houden of ze aldanniet gepest word. -
Als praten met haar niet helpt, zou ik haar even met rust laten. Misschien begint ze aan de vroege kant te puberen? Ik heb nog wel een paar dingen die je kunt proberen: Ga eens met haar leerkracht op school praten. Mogelijk is hen iets opgevallen in haar gedrag of dat van haar klasgenootjes naar haar toe. Is er een andere volwassene in haar leven (oma of tante) met wie ze een goede band heeft en waar ze misschien iets tegen durft te vertellen wat ze thuis niet durft? Hoe zit ze lichamelijk in haar vel? Komt ze voedingsstoffen tekort? Van vitamine D tekort is het bijvoorbeeld bekend dat je er neerslachtig en moe van kan worden. Even bloedprikken kan dat in ieder geval uitsluiten of bevestigen. Verder zit er denk ik niet veel anders op dan haar laten weten dat ze altijd bij jullie terecht kan en dat ze zich nooit bezwaard of gegeneerd hoeft te voelen. Ik hoop dat jullie snel weer jullie vrolijke meisje terugkrijgen. -
Missschien hoef je niet meteen zorgen te maken, is ze gewoon zoals ze is. Maar ik denk het niet want als moeder voel je zelf het beste aan als er iets aan de hand is. Wat me treft aan je verhaal, is dat je spreekt over haar lege ogen. En dat je vind dat ze is veranderd. Goed dat er alarmbellen afgaan bij je. Ga je wel eens een dagje iets leuks doen met haar? Als je dat nu eens gaat doen, om de drie, vier weken, misschien versterkt dat jullie band en is dat het moment dat ze met jou gaat praten. Bijvoorbeeld als je naar de bioscoop gaat en films bekijkt die gaan over het leven. Met elkaar praten kun je ook leren, dat geldt voor haar, maar ook voor jou. -
Ik zou als ik jou was met de juf gaan praten. Misschien weet ze wat er aan de hand is. Misschien word ze gepest of buiten gesloten. Of heeft ze moeite met schoolwerk of ruzie met een vriendinnetje. Op haar leeftijd kan het van alles zijn. Misschien kan je samen met haar wat leuke dingen gaan doen. Of simpelweg regelmatig samen een stukje gaan lopen. Probeer dan het gesprek op gang te krijgen. Misschien gaat ze dan vanzelf praten over wat haar dwars zit. Als je er echt niet uitkomt kan je desnoods kijken of je hulp kan krijgen van het centrum voor jeugd en gezin. Je kan dan emt een kinderpsycholoog of pedagoog kijken hoe je haar kan helpen.. -
Mijn dochter had het ook. Zij was juist de lievelingetje van iedereen. Bij haar lag aan het feit dat ze heel gevoelig is en dus niet kan tegen prestatiedruk dus ze kon slecht tegen allerlei toetsen en dat ze maar moest presteren. Ik ben erachter gekomen om puur te luisteren naar mijn gevoel. Ik heb mijn zorgen besproken met de school. Zij adviseren haar een jaar te laten doubleren en haar niet te belasten met toetsen etc. Ik heb hierdoor een heel ander kind terug. Alleen weet zij nog niet dat ze de schooljaar over moet doen. Ze gaat dat heel erg vinden vrees ik maarja dat probleem zie ik dan wel weer hoe we het gaan oplossen.