Cristien ging al vijftig keer naar Lourdes: ‘Lourdes is de plek waar de hemel de aarde raakt’

Cristien (60) is al 41 jaar getrouwd, heeft twee kinderen en vijf kleinkinderen, en ze ging afgelopen zomer voor de vijftigste keer als reisleidster naar Lourdes. Komend jaar organiseert ze maar liefst drie bedevaarten, waarvan één speciaal voor kinderen. “Ik ben jaren gegaan om te vragen, tegenwoordig ga ik om te danken.”

“In 1987 onderging ik een zware operatie en een klein jaar later kregen mijn man en ik een zwaar auto-ongeluk waar ik een gedeeltelijke dwarslaesie aan overhield. Ik kon niet meer lopen en kwam in een rolstoel terecht. De artsen verwachtten niet dat ik ooit nog zonder rolstoel zou kunnen, er was te veel beschadigd in mijn lichaam. Het jaar na het ongeluk ging ik voor de eerste keer naar Lourdes. Het bezoek maakte een onuitwisbare indruk op me. Ik weet niet wat er precies gebeurde met me, maar tijdens dat eerste bezoek heb ik alleen maar gehuild, niet per se van verdriet en ook niet van geluk, het was meer de combinatie van overweldigende emoties die mijn tranen veroorzaakte. Mijn man was thuis en toen ik hem die avond belde, was ik heel resoluut. ‘Ik kom uit die rolstoel,’ zei ik. De kracht die daarvoor nodig was en het vertrouwen dat het me zou lukken vond ik in Lourdes. Lourdes is de plek waar de hemel de aarde raakt, dat voel je aan alles als je er bent. Lourdes verandert mensen. Er gebeuren wonderen, ik heb het met eigen ogen zien gebeuren. Tegen iedereen die sceptisch tegenover een bezoek aan het bedevaartsoord staat, zou ik alleen maar willen zeggen: ga er eens naar toe.
Ik heb als reisleidster heel veel mensen begeleid, ook mensen die eigenlijk geen heil zagen in een bezoek, niet gelovig waren of niet wisten wat ze in Lourdes te zoeken hadden, maar iedereen wordt geraakt, of je nu wil of niet. Als ik van iedereen die meegaat foto’s zou maken en de voor- en na-beelden naast elkaar zou leggen, zou je een wereld van verschil zien in de gezichten.”

Wonderen
“Als reisleidster ben ik een van de mensen die onze groep, onze gasten zoals ik ze altijd noem, begeleidt.
Toen ik na mijn ziekte en ongeluk 100% werd afgekeurd ging ik als vrijwilligster reizen begeleiden en na een tijdje kreeg ik mijn eigen Lourdes-groep. De samenstelling van een groep is heel divers. Er zijn mensen die gelovig zijn, maar ook mensen die dat niet zijn, er reizen gezonde mensen mee maar ook zieken, jonge maar ook oude mensen en mensen zonder en met beperking. Heel veel mensen komen vaker dan een keer, er zijn zelfs mensen die huilend vertrekken, zo erg vinden ze het als ze weer moeten gaan. Ik ben jaren gegaan om te vragen, maar tegenwoordig ga ik om te danken. Lourdes raakt me nog iedere keer weer even intens en ik ben niet de enige die dat speciale gevoel ervaart. Ik heb in al die jaren dat ik dit prachtige vrijwilligerswerk doe nog nooit meegemaakt dat het iemand koud liet om in Lourdes te zijn. Velen komen huilend de grot uit. Ook mijn oudste kleinzoon, die vorig jaar voor het eerst mee is geweest, was diep ontroerd. Hij is elf jaar oud en niet gelovig, maar hij wilde nu wel eens met eigen ogen zien waar oma het altijd over had. Over Lourdes raak ik nooit uitgepraat namelijk. En ook hij was onder de indruk van zijn ervaringen daar. Een week Lourdes bestaat uit verschillende activiteiten. Zo is er onder meer de indrukwekkende lichtprocessie, er zijn de heilzame baden en er is de openlucht kerkdienst. Er zijn diverse dingen te doen en te bezoeken tijdens een reis, maar het meeste indruk maakt op mij toch de grot en dat is bij heel veel mensen het geval. Iedere bezoeker raakt de inmiddels spiegelgladde rotswand aan die door de jaren heen door miljarden handen werd beroerd. Zovelen zijn hier langsgegaan, ieder met hun eigen wens of behoefte. De gedachte dat Maria zich hier zo lang geleden aan een arm, ziek, zwak meisje toonde en daarmee haar leven en dat van zoveel anderen op de wereld voor altijd veranderde, raakt me diep. Om dit meisje draait alles. Voor mij bestaat er geen enkele twijfel of Maria aan Bernadette verschenen is. Bernadette is nooit getrouwd, ze is non geworden en heeft ter persoonlijke bescherming Lourdes verlaten. De aandacht werd te veel, de mensenmassa’s te groot, zij had daar nooit om gevraagd. Het enige wat zij wilde was de boodschap van de aan haar verschenen ‘dame’ overbrengen, zij wist niet eens dat het Maria was. Bernadette is jong gestorven aan de gevolgen van astma, ze werd maar 35 jaar oud en ze ligt in een schrijn in Nevers, ik kom er ieder jaar. Ook anno nu zie ik dat Lourdes wonderen verricht. De plek doet iets met mensen, Lourdes geeft hoop en kracht. Ik zeg altijd tegen mensen die heel zwaar belast zijn in het leven, ‘laat je bagage hier maar achter, haal die zware rugzak van je schouders, je hebt hem niet meer nodig’ en zo werkt het in Lourdes ook. Heel vaak zie ik mensen letterlijk lichter vertrekken dan dat ze gekomen zijn, klaar om het leven met nieuwe moed tegemoet te treden. Mensen krijgen de kracht om verder te gaan en ook dat vind ik een van de wonderen van Lourdes. Als je vraagt om nieuwe banden voor je rolstoel zul je teleurgesteld worden, maar geestelijk zul je in Lourdes heel veel ontvangen. Er was zelfs ooit een man met onze groep mee op reis voor wie het leven niet meer hoefde. Zijn vrouw wilde heel graag naar Lourdes en voor haar ging hij mee, maar hijzelf wilde eigenlijk niet. Na enkele dagen zag ik toch een glimlach op zijn gezicht verschijnen, dat vond ik ook een wonder.”

Thuiskomen
“Als ik de bus uitstap en weer voet in Lourdes zet, ben ik thuis. Mijn kinderen zeggen weleens; ‘je moet een huis kopen in Lourdes, mam’, maar daarvoor houd ik toch te veel van mijn man, kinderen en kleinkinderen, ik wil graag dichtbij hen zijn. Maar ze hebben wel gelijk hoor, want het voelt voor mij echt als thuiskomen in Lourdes, het is ook zo’n prachtige plek. Na de achttien verschijningen die Bernadette ervoer, is de maagd Maria nooit meer verschenen in Lourdes en soms hoop ik stiekem wel eens dat ze aan mij zal verschijnen tijdens een van mijn bezoeken daar. ‘Laat maar zien dat je er bent,’ zeg ik wel eens zachtjes tegen haar, maar ook zonder dat zijn mijn reizen heel waardevol, want ik voel haar aanwezigheid aan alles. In Lourdes kan ik alles, ik loop over van energie en ben onvermoeibaar. Die rolstoel ben ik uitgekomen, precies zoals ik mijn man zoveel jaar geleden beloofde en dat komt mede door Lourdes, daar ben ik van overtuigd. Ik gebruik dagelijks medicijnen, onderga altijd therapie en kan niet rennen, maar ik kan wel lopen. En zolang als mijn lichaam en verstand het toelaten zal ik naar Lourdes gaan. Ik hoop dit nog heel lang te mogen doen voor al die mensen, ik gun iedereen die het nodig heeft deze prachtige ervaring. Een bezoek aan Lourdes is een belevenis die je leven verandert en je altijd bij zal blijven. Ikzelf hoop nog heel vaak te mogen gaan, minstens een keer per jaar. Ik ben ooit één jaar niet naar Lourdes geweest en dat was toen mijn man ernstig ziek in het ziekenhuis lag. Hij was in coma, ik wilde hem niet alleen laten. Toen mijn man wakker werd – hij kwam er gelukkig goed uit – zei hij heel lief tegen me dat ik best had mogen gaan en dat ik voor hem niet thuis had hoeven blijven. Ik wil nog heel lang leven met degenen van wie ik houd, maar bang voor de dood ben ik niet. Mijn man vertelde me nadat hij uit coma kwam, dat hij tijdens zijn coma heel helder licht zag en dat het geen angstige ervaring was, maar juist een heel mooi gevoel teweegbracht. Dat verwacht ik zelf ook na de dood te ervaren. Mijn wens is dat ik dierbaren die ik tijdens het leven verloren ben na mijn dood zal herkennen en met hen samen zal kunnen zijn. En wie weet, misschien ontmoet ik zelfs Bernadette wel, wie zal het zeggen. Voor 2020 kijk ik heel erg uit naar de kinderbedevaart die in oktober plaats zal vinden en naar het bezoek dat ik met mijn dochter en haar man aan Lourdes zal brengen. Aankomend jaar zal ik drie keer in Lourdes zijn. Ik kan niet wachten.”