Anke is na twee weken quarantaine nog steeds niet de oude: ‘Ik snák echt naar een korte wandeling buiten, maar dat durf ik nog niet aan…’
Na een tripje naar Disneyland Parijs voelen Anke (48) en haar man zich op de terugweg naar huis ineens helemaal niet lekker. Rustig uitzieken, luidt het advies van de huisartsassistente, maar een paar dagen later meldt Anke zich met hoge koorts en zware benauwdheid bij de huisartsenpost. De afgelopen twee weken zat ze samen met haar man thuis in quarantaine, maar ze is nog steeds niet helemaal hersteld.
“Op zondag 8 maart ging ik met mijn man voor vier dagen naar Disneyland Parijs. Ons uitje was geweldig. Ik ben gek op Disneyland en kom altijd opgeladen terug. Deze keer liep het echter anders. We hadden allebei hooguit een lichte verkoudheid toen we weggingen, maar op donderdag, tijdens de terugweg naar Nederland, kregen we ineens rare klachten. Zo had ik plots koorts en begon mijn man te hoesten. In het park was me al opgevallen hoeveel mensen daar aan het hoesten waren. Bijna iedereen had wel een kuchje of zo’n nare vastzittende hoest. Er waren toen al wat coronabesmettingen in Nederland en de rest van Europa vastgesteld, maar alles was nog gewoon open. In Disneyland hadden ze uit voorzorg overal desinfecterende handgel neergezet. Ik dacht nog: wat netjes dat het park zo meedenkt. Niemand had volgens mij ook maar enig idee dat het helemaal uit de hand zou lopen. Ook wij niet, anders waren we zeker niet gegaan. Eenmaal thuis bleef de koorts stijgen. Ik was niet verkouden, maar kreeg net als mijn man last van een lichte kuchhoest. De volgende dag heb ik meteen contact gezocht met mijn werkgever. Ik werk achter de balie op een onderwijsafdeling in het ziekenhuis en wilde graag overleggen wat ik het beste kon doen. Aan corona dacht ik toen nog niet, maar ik wilde het zekere voor het onzekere nemen en niet onbedoeld iemand anders besmetten. Op onze afdeling komen namelijk veel artsen en artsen in opleiding en ik wilde niet dat zij door mijn schuld dezelfde klachten zouden krijgen. Mijn baas vond het een lastige situatie. Het klonk volgens haar niet goed en ze raadde me aan om mijn huisarts te bellen. Dat deed ik, maar toen ik mijn verhaal had gedaan, was het enige wat de assistente zei: ‘Blijf maar vier dagen thuis en ziek goed uit.’ Dat was alles, ze vroeg ook niet verder. Dat vond ik zo raar. Helemaal omdat ik een paar jaar geleden schildklierkanker heb gehad, waarbij mijn schildklier verwijderd moest worden. Daardoor is mijn temperatuur vaker van slag en moet ik vanwege mijn lagere weerstand altijd goed uitkijken voor griep en andere virussen.
Voor de zekerheid vroeg ik de assistente of mijn man en ik niet getest moesten worden op corona. Hoewel hij naast het hoesten verder nergens last van had, was het nog nooit voorgekomen dat we ons allebei tegelijk niet helemaal fit voelden. Sterker nog: mijn man is eigenlijk nooit ziek. Maar sinds Disneyland voelden we ons duidelijk anders dan normaal. Toch hoefden we volgens de assistente niet getest te worden. We waren immers niet in een risicogebied geweest en konden net zo goed iets anders onder de leden hebben.”
Vreemd advies
“Een paar dagen later, op zaterdag 14 maart, werden mijn klachten steeds erger. Zo kreeg ik hogere koorts en lichte keelpijn, moest ik nog meer hoesten en had ik moeite met ademhalen. Ook kreeg ik hoofdpijn, die zo erg was dat ik er echt misselijk van werd. Ik had geen idee wat me overkwam. Mijn klachten waren zo intens, zoiets had ik nog nooit eerder meegemaakt. Omdat ik ook een drukkend gevoel op mijn borst kreeg en het idee had dat mijn hartslag van slag was, belden we de huisartsenpost. Ik heb ooit een keer longontsteking gehad en daar leek het een beetje op. Als het dat maar niet is, dacht ik nog. We mochten meteen langskomen. Een normale hartslag ligt tussen de 60 en 100 slagen per minuut, die van mij was 130. Veel te hoog dus. Ook mijn bloeddruk week erg af. Bij een gezonde bloeddruk ligt de bovendruk onder de 140 en de onderdruk onder de 90. Ik had een bovendruk van 194 en een onderdruk van 110.
Door een tekort aan testen werd er op dat moment in bijna heel Nederland al niet meer getest op corona. Ook mijn man en ik werden niet getest. Toch dacht deze arts wel aan het virus. Om een longontsteking uit te sluiten, nam hij bloed bij me af. Gelukkig bleek ik geen hoge ontstekingswaarden te hebben. Het vermoeden was dus sterk dat mijn man en ik corona hadden en we kregen het dringende advies om veertien dagen thuis in quarantaine uit te zieken. Omdat mijn man verder geen koorts had, mocht hij volgens deze arts nog wel naar buiten om boodschappen te doen. Dat vonden we vreemd, want hij hoestte wel. Daarom besloten we zelf dat hij ook beter thuis kon blijven. Al had hij bijna geen klachten, we wilden niet het risico lopen dat hij anderen zou besmetten. Onze volwassen, uitwonende kinderen boden aan om elke dag langs te komen voor de hond en de boodschappen.
Een paar dagen later werd ik zo ziek wakker dat mijn man de huisarts liet komen. Ik was erg benauwd en kortademig en had totaal geen energie meer. Doodop was ik. Ik kon me amper bewegen, zelfs praten was al een hele opgave. De koorts was inmiddels opgelopen tot 39.7 graden.
Gekleed in een beschermend pak, inclusief mondkapje en handschoenen, kwam de huisarts bij ons langs. ‘Niet schrikken,’ zei ze nog. ‘Dit moet volgens de regels.’ Het was duidelijk dat ze het serieus nam. Voor de zekerheid nam ze opnieuw wat bloed bij me af, om te controleren of ik nu wel hoge ontstekingswaarden had. Gelukkig was dat nog steeds niet het geval, anders was ik toen hoogstwaarschijnlijk opgenomen. De huisarts zei dat ze verder helaas niet veel voor me kon doen. Ze zou me nog bellen en dat was het dan.
In de dagen daarna knapte ik iets op, maar bleef kwakkelen met mijn temperatuur. Zo had ik de ene keer alleen verhoging en de andere keer weer echt koorts. Toen de huisarts me nog een keer belde om te vragen hoe het ging, vertelde ze dat ze erg was geschrokken van mij. Waarschijnlijk had ik inderdaad corona, zei ze. Daar was ik inmiddels zelf al van overtuigd, maar het was ergens wel een geruststelling om te horen dat zij dat ook erkende. Ze gaf aan dat ik echt veertien dagen binnen moest blijven en dat het herstel lang ging duren. Dat had ik zelf ook al gelezen, dus als een verrassing kwam dit niet.”
Onzeker
“Inmiddels ben ik de veertien dagen voorbij, maar ik voel me nog steeds niet helemaal lekker. Ik hoest nog heel veel en ben nog steeds kortademig. Lang praten gaat daarom moeizaam, ik hap de hele tijd piepend naar adem. Een kop koffie zetten is op dit moment al topsport voor mij. Daarnaast is mijn energielevel nul.
Voor mij is het vergelijkbaar met de periode dat ik kanker had. Na de operatie en de behandeling met radioactief jodium had ik ook geen weerstand meer en moest ik, net als nu, korte tijd in isolatie. Ik word echt teruggeworpen in de tijd. Ik ben nu weer net zo onzeker over mijn lijf als toen. Ook merk ik dat mensen mij opnieuw mijden of dat ze niet weten hoe ze moeten reageren. Het lijkt wel alsof sommigen denken dat je ook via de telefoon besmet kunt raken… Ik had niet gedacht dat ik me ooit weer zo zou voelen. Toch is het zo, deze keer door een totaal andere ziekte. Aan de andere kant houdt me dat ook overeind. Het gaat weer voorbij, net als toen. Ik weet alleen niet wanneer. Dat weet niemand en dat maakt het zo moeilijk.
Hoewel ik het binnenzitten nu wel een beetje zat ben en echt snak naar een korte wandeling buiten, durf ik dat nog niet aan. Ik ga eerst de dokter maar eens bellen om te vragen wat ik het beste kan doen, want ik blijf het raar vinden dat ik nog steeds zo veel klachten heb. Achteraf vind ik het ook wel vreemd dat ik verder niks meer van haar heb gehoord, in de zin van hoe nu verder. Ik bedoel: wanneer mag ik weer naar buiten? Ben ik dan ook echt immuun? Hoe weet ik dat zeker zonder test?
Online lees ik verhalen van andere coronapatiënten die elke dag contact hadden met hun dokter of de GGD, maar dat was bij mij dus niet zo. Sterker nog, ik heb de GGD nog niet eens gesproken! Mijn man en ik hebben zelf maar een beetje ingevuld wat we moesten doen. Nu blijkt dat het virus heel besmettelijk is, maar toen was dat nog niet bekend. Stel dat mijn man wel gewoon boodschappen was gaan doen, wie weet wie hij dan allemaal had besmet. Ik moet er echt niet aan denken!”
Domheid
“Ik vertel mijn verhaal, omdat ik anderen wil waarschuwen. Eerst dacht ik ook: nou zeg, wat een drama, het valt toch allemaal wel mee? Maar geloof me, als je zelf corona hebt, dan denk je daar wel anders over. Wat ik moeilijk vind, zijn de keiharde reacties die je soms op sociale media ziet. Veel mensen praten nu over verbondenheid, maar tegelijkertijd worden anderen maar moeilijk in hun waarde gelaten als het gaat om hun verdriet of angst. En dan de domheid van sommige mensen, om met z’n allen op een kluitje te blijven zitten. Of als je ziet hoe medewerkers in winkels soms worden behandeld. Ik ken een verhaal van iemand die netjes aan een klant vroeg of hij het geld op de toonbank wilde leggen, maar het vervolgens naar het hoofd gegooid kreeg en ook nog in het gezicht werd gehoest. Daar kan ik me zo over opwinden. We moeten ons neerleggen bij de situatie zoals die nu is. Met z’n allen in quarantaine is niet eens zo’n slecht plan. Twee weken binnen blijven is echt niet het ergste wat je kan overkomen. De afgelopen dagen heb ik ook veel mensen horen zeggen dat het maar een griepje is en dat er tijdens een normale griepepidemie meer mensen doodgaan. Dat kan misschien wel zo zijn, maar liggen er dan ook massaal mensen op de intensive cares? Het bewijst voor mij nog eens extra wat voor een uitputtend virus dit is. Er overlijden zoveel mensen aan. Dit moeten we met z’n allen echt heel serieus nemen!”
Tekst: Renée Brouwer
