Astrids dochter is te veel bezig met haar gewicht

Astrid (41) maakt zich zorgen om haar twaalfjarige dochter. Levi is de laatste tijd wel érg bezig met eten en haar lichaam en Astrid is bang dat ze misschien een eetstoornis aan het ontwikkelen is. Wat kan ze doen om dat te voorkomen? 

“Ik moet eerlijk toegeven: ik ben geen slanke den en soms baal ik daar openlijk van. Daar ben ik vrouw voor, denk ik. Dan mopper ik omdat de zomer eraan komt en ik weer niet kleiner kan dan maatje tweeënveertig of vierenveertig. Maar het blijft bij mij altijd bij wat gezanik. Dan roep ik dat ik meer groente en fruit moet eten, om diezelfde avond tijdens een etentje te kiezen voor een portie spareribs in plaats van voor de veel gezondere salade. En ik neem me vaak hardop voor om meer te gaan bewegen, om vervolgens bij de eerste de beste donkere wolk de auto te pakken in plaats van de fiets, want het zou eens kunnen gaan regenen.
Onze twaalfjarige dochter Levi heeft meer discipline, zo merken we de laatste tijd. Ook zij vindt dat er wel wat aan haar figuur mag veranderen, maar zij praat er niet over, ze doet het gewoon. En ze doet het op een manier waarvan mijn man Lex en ik denken: is dit nog wel gezond?

Stevig gebouwd
Een klein jaartje geleden viel het me op dat Levi anders naar zichzelf begon te kijken. Alsof ze zich ineens bewust werd van haar lichaam dat aan het veranderen was. Ze ging zich opmaken, stemde haar kledingstukken op elkaar af, en maakte de ene selfie na de andere. Het was anders dan bij onze twee zoons, Rutger en Siem, die zich als fanatieke sporters altijd al bezighielden met hun lichaam. Rutger doet op hoog niveau aan honkbal en Siem is een gedreven voetballer. Daarnaast doen ze nog aan sporten als kitesurfen en snowboarden. ‘Ze eten als bouwvakkers,’ grappen Lex en ik weleens, maar dat maakt niet uit, want alles wat zij in hun mond stoppen, sporten ze er toch weer af.
Ons derde kind, Levi, is in alle opzichten anders. Ze hield als klein kind van poppen, koekjes bakken en lekker tutten met haar moeder. Heerlijk vond ik dat, dat kneuterige. Ze is niet zo’n wildebras als haar broers, maar moet wel dagelijks tegen die twee jongens opboksen. Rutger en Siem delen graag af en toe een plaagstootje uit. Ook over haar uiterlijk. Over haar billen of haar benen, die zeker niet dik zijn, maar wel wat stevig voor een meisje van haar leeftijd. Altijd al geweest, dat is gewoon haar bouw. Lex heeft onze zoons er al eens op aangesproken en gezegd dat ze best eens met wat meer gevoel mogen omspringen met hun zusje. Maar toen was het kwaad al geschied. Of is ze nu zo met haar lijf bezig door mijn toch wel bijzondere kijk op lijnen en eten?

Dieetshakes
De laatste maanden merken we dat Levi geleidelijk aan steeds minder eet. Al maanden ligt er een pak van haar lievelingskoekjes onaangebroken in de kast. Als we een chocolaatje nemen bij de koffie, dan slaat ze dat steevast af. En als we eens iets eten wat niet gezond is, bijvoorbeeld pizza of patat, dan probeert ze daar de laatste tijd steeds met een smoesje onderuit te komen. Gelukkig heeft ze altijd nog wel zo veel trek dat ze wel iets anders eet. Een appel en een banaan of zo. Of een bak met druiven of snoeptomaatjes.
Laatst vroeg ze of ze dieetshakes mocht. ‘Ik peins er niet over,’ zei ik.
‘Maar jij doet het zelf ook!’ riep ze uit.
‘Klopt, maar ik ben een volwassen vrouw en jij een meisje in de groei. Je moet zuinig omgaan met je lichaam.’ Niet zoals ik, dacht ik er nog achteraan. Toen realiseerde ik me ook dat Levi van mij het goede voorbeeld niet heeft gekregen.
We zien haar vaak voor de spiegel staan en dan bekijkt ze zichzelf vanuit alle hoeken. Ze knijpt dan in de ‘vetrollen’ op haar heupen en buik, om te kijken of die zijn verminderd. De weegschaal heb ik onklaar gemaakt, want daar stond ze veel te vaak op.
Op Instagram kijkt ze naar anderen en ze probeert hetzelfde soort foto’s te maken. Veel van die meiden bewerken hun foto’s aan alle kanten, soms zie je dat in een oogopslag. Maar Levi wil daar niet aan. Volgens haar is het allemaal echt en natuurlijk zegt ze dat we ons nergens mee moeten bemoeien.

Open kaart?
Lex en ik maken ons zorgen. Levi zit in de brugklas en natuurlijk snappen we volledig dat ze een beetje aan het puberen is, maar het moet wel gezond blijven. En wij zijn bang dat die grens nu al gepasseerd is. Dat ze een eetstoornis aan het ontwikkelen is. Wat moeten we doen? We twijfelen enorm. Moeten we openlijk met haar praten over onze zorgen, of wakkeren we daarmee dit gedrag juist aan? We roepen nu regelmatig dat ze prachtig is, maar dat er echt niet meer kilo’s af moeten, liever erbij. Dat is voor ons gevoel het enige wat we kunnen doen om ervoor te zorgen dat ze niet doorslaat. Of moeten we misschien toch open kaart spelen en haar confronteren met onze angsten?”