Jojannekes vriendin vergeet haar zoontje op te voeden

Jojanneke (34) heeft twee kinderen van vier en zes en spreekt graag af met haar vriendinnen, die ook allemaal kinderen hebben. Maar als haar vriendin Chantal (34) en haar zoontje Marnix (6) voor de deur staan, verstopt ze zich het liefst achter de bank. Chantal heeft namelijk geen kaas gegeten van opvoeden en dat is te merken aan het vervelende gedrag van haar zoontje… 

“De voordeurbel ging. Toen ik de gang in liep, hoorde ik al wie er voor de deur stonden: mijn goede vriendin Chantal, met haar zesjarige herrieschopper Marnix. Even overwoog ik me om te draaien en net te doen alsof ik niet thuis was, maar Chantal had mijn auto waarschijnlijk al zien staan. Bovendien wist ze dat ik op donderdagmiddag altijd thuis was met de kinderen. Dus haalde ik diep adem en deed ik de deur open. ‘Hé, Chantal!’ riep ik zogenaamd verrast uit.
Chantal groette uitbundig terug en stapte meteen naar binnen, met een dreinende Marnix in haar kielzog. ‘Ik heb net boodschappen gedaan en moest nog wat spulletjes halen bij de bouwmarkt en dat heeft me toch bakken met energie gekost!’ ratelde ze. ‘Marnix had daar namelijk helemaal geen zin in, dus ik heb me in allerlei bochten moeten wringen om hem toch een beetje rustig te houden. Toen dacht ik: ik ben toch in de buurt, ik bel even aan bij Jojanneke voor een kop koffie. Dan kan Marnix hier even zijn energie kwijt.’
Ze deed de tussendeur open en Marnix stoof de woonkamer binnen, waar mijn twee kinderen rustig aan het spelen waren. Mijn vierjarige dochtertje Veerle keek verschrikt op van haar Duplo-bouwwerk en trok het meteen naar zich toe. Dat weerhield Marnix er niet van om een greep naar het speelgoed te doen.
‘Marnix!’ waarschuwde ik meteen met strenge stem. ‘Er ligt nog meer Duplo in die doos daar. Veerle mag haar eigen blokjes houden.’ Marnix keek me aan met een mengeling van boosheid en verbazing. Alsof hij eigenlijk niet kon geloven dat hij zojuist een standje had gekregen.
‘Ach ja,’ verzuchtte Chantal tegen haar zoon. ‘Je vindt Veerles blokjes natuurlijk zo mooi! Dat snap ik wel, jongen. Maar pak zelf maar wat nieuwe blokjes als je met Duplo wil spelen. Of vraag aan Veerle of ze jou misschien wat blokken wil geven? Wel zo netjes om samen te delen, toch?’
Verbijsterd keek ik naar Chantal, die met een zuinige glimlach naar Veerle keek. Waarom deed ze dit? Er waren genoeg Duplo-blokken, Veerle hoefde van mij helemaal niet te delen! Het werd tijd dat Marnix eens op zijn plek werd gezet, vond ik. Maar dat zei ik niet. In plaats daarvan haalde ik diep adem en ging ik maar koffiezetten. Daar was ze immers voor gekomen.

Geen excuses
Ze bleef maar een klein uurtje, maar in die tijd viel er nog iets voor. Marnix en mijn zoon Rik, ook zes, waren samen buiten gaan spelen, maar al snel kwam Rik snikkend weer binnen. Marnix had een rubberen bal, een gloednieuwe nota bene, stukgemaakt door erop te gaan staan en erop te springen. ‘Ik zei dat hij eraf moest, maar hij ging niet,’ snikte Rik.
‘Tja, soms gaat speelgoed stuk als je ermee speelt,’ zei Chantal, en ze wierp een korte blik op Marnix, die in de tuin karatebewegingen stond te maken naar onze poes. Die was gelukkig niet onder de indruk en leek er geen last van te hebben.
Goed, het was een goedkope bal van de kermis, maar toch ergerde ik me aan Chantals reactie. Ik vind namelijk dat, als je kind iets stukmaakt, hoe goedkoop ook, je dan op zijn minst namens je kind, maar beter nog mét je kind, excuses moet aanbieden. ‘Ik vind sorry zeggen tegen Rik eigenlijk wel op zijn plaats,’ zei ik daarom zo rustig mogelijk.
Chantal haalde met een stoïcijnse glimlach haar schouders op. ‘Dit soort dingen gebeurt nu eenmaal met kinderen, toch?’ Excuses kwamen er niet. Ik had ook geen tijd om er verder op in te gaan omdat Veerle op de wc zat en hulp nodig had.

Pittige tante
Ik was blij toen Chantal en Marnix vertrokken waren. Maar ik voelde me ook een beetje rot. Ik vind het gewoon niet leuk meer met Chantal, dacht ik verdrietig. Ik heb heel veel vriendinnen met kinderen met wie ik regelmatig afspreek, maar nooit is het zo intens als met Marnix. Ik snap best dat ieder kind anders is. Marnix is nu eenmaal druk en onstuimig, daar kan het kind ook niet zo veel aan doen. Maar Chantal kan er wél anders mee omgaan. Maar dat vertikt ze, hoeveel hints ik ook geef. En daarom is Marnix een vervelend mannetje geworden dat met niemand rekening houdt. Dat heeft hij namelijk nooit geleerd.
Vroeger was Chantal van ons tweeën de pittige tante. Als we uitgingen, was zij degene die jongens lik op stuk gaf en engerds uit de buurt hield. Maar tegenover Marnix is ze een zachtgekookt ei en vindt ze alles maar best. Maar ik niet! Ik wil geen kind in huis dat zomaar dingen stukmaakt en tegen wie mijn kinderen zich moeten wapenen. Moet ik dit met Chantal bespreken? En zo ja, hóé dan? Of zal ik haar bezoekjes gewoon zo veel mogelijk proberen af te houden tot Marnix wat groter is en zich misschien wat beter gedraagt?”