Ik had nóóit stiekem zwanger mogen worden

Met mijn keuze ontnam ik mijn kind haar vader

Marijke (42) en Maarten (46) waren een perfect match, op één ding na: zij wilde dolgraag moeder worden, maar hij wilde absoluut geen kinderen. Na tien jaar wachten en tevergeefs hopen, werd Marijke stiekem zwanger en dat besluit zou hun levens compleet veranderen. 

“Je hoort weleens verhalen over vrouwen die totaal ongepland zwanger zijn geraakt, zomaar dwárs door de pil heen. Misschien hebben ze een keertje overgegeven, misschien wat diarree gehad… Kijk, ik geloof best dat dat soms voorkomt. De pil is nu eenmaal niet honderd procent betrouwbaar. Maar ik weet óók dat er heel regelmatig op deze manier vrouwen stiekem zwanger worden en een vent er keihard ingeluisd wordt. Onvergeeflijk vind ik dat. Je geliefde zo belazeren. Onverantwoordelijk. Een smerige rotstreek. Nu, bijna vijf jaar later, kan ik me niet meer voorstellen dat ik echt heb gedaan: stiekem zwanger worden. Wat dacht ik wel niet toen ik Maarten opzadelde met een kind dat hij absoluut niet wilde? Honderd procent opzet, met voorbedachten rade. Hoe praatte ik dat voor mezelf recht? Hoe heb ik zó stom, gemeen en vooral egoïstisch kunnen zijn?”

Lees ook: ‘Laat ik mijn zwager vader worden van ons kind?’

De ware

“Maarten en ik leerden elkaar kennen tijdens een avontuurlijke groepsreis naar IJsland. Nu zijn vulkanen en gletsjers op zich niet zo romantisch, maar stiekem in een tentje vrijen met een vakantieliefde weer wel. Terug in Nederland hield onze relatie stand. Het eerste jaar pendelden we tussen onze woonplaatsen, daarna trok hij bij mij in. Ik was 28 toen we gingen samenwonen, Maarten 32.
Ik had al een paar relaties achter de rug en wist meteen dat het deze keer anders was. Maarten en ik pásten gewoon. We konden serieuze gesprekken voeren met elkaar, maar samen ook ontzettend lachen. We deden een hoop leuke dingen samen – sporten, koken, actieve weekends en vakanties – maar konden elkaar ook goed vrij laten. En het belangrijkste: in zijn bijzijn voelde ik me geliefd, gerespecteerd en gewaardeerd. Dat was in eerdere relaties weleens anders geweest.
Alles klopte tussen Maarten en mij. Op één ding na: hij wilde geen kinderen. En het was niet zo dat hij ergens de deur nog op een kiertje hield, nee, hij wilde het absoluut, pertinent, definitief niet. ‘Marij, ik wil je álles geven,’ zei hij een keer heel serieus, toen we een jaar of drie verkering hadden. ‘Maar geen kind. Niet nu, niet ooit. Nooit. Dat moet je echt goed beseffen als je met mij verdergaat. Je moet niet gaan hopen dat ik op een dag van gedachten zal veranderen, want dat gaat niet gebeuren.’
Nou, hoe duidelijk kun je het krijgen? Maar ik slikte even en bleef vervolgens tóch hopen dat hij bij zou draaien. Dat gebeurde in films namelijk altijd. Bovendien: gewoon mijn kop in het zand steken en blijven hopen was ook het makkelijkst. Dan hoefde ik geen moeilijk besluit te nemen. Maarten laten gaan was geen optie voor me.
Maar Maarten draaide niet bij. Hij was open en flexibel op alle gebieden, behalve als het over kinderen ging. Het was het enige onderwerp waar we niet over konden praten. Ik probeerde het weleens aan te zwengelen, bijvoorbeeld als we ergens een leuk kind zagen: ‘Kijk nou eens, hoe schattig.’ Maar daar ging Maarten nooit op in. En toen ik het een keer echt – zo luchtig mogelijk – ter sprake bracht, kapte hij het meteen af. ‘Je weet hoe ik erover denk,’ zei hij alleen maar met een strak gezicht.
Ik ben nooit achter gekomen waaróm hij absoluut geen kinderen wilde. Ik had wel een vermoeden. Maarten was zelf zonder vader opgegroeid. Die was er kort na zijn geboorte vandoor gegaan. Die afwijzing zat nog steeds heel diep bij hem. Misschien was hij bang dat hij de verantwoordelijkheid niet aan zou kunnen. Verder was hij in zijn jeugd erg gepest, misschien had dat er ook iets mee te maken. Maar goed, daar viel dus niet over te praten met hem. En zo verstreken de jaren. Prachtige, liefdevolle jaren. Waarin ik die enorme olifant in de kamer heel knap wist te negeren.

Stiekem zwanger worden

Tijdens een avondje bij mijn vriendin thuis kwam het na een fles wijn ter sprake. ‘Zeg, wanneer gaan jullie eigenlijk aan kinderen beginnen?’ vroeg Loes. Ze schrok een beetje van haar eigen vraag. ‘Of… lukt het soms niet ?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Dat is het niet. Maarten wil per se geen kinderen.’
‘O?’ Loes fronste haar voorhoofd. En toen vertelde ik het hele verhaal. Het was de eerste keer dat ik het met iemand deelde. Al die tijd had ik het diep weggestopt, ook voor mezelf, maar nu ik alles hardop vertelde, drong ineens tot me door dat ik echt een gigantisch probleem had. Ik wilde Maarten absoluut niet kwijt. Maar ik wilde ook absoluut kinderen. En ik was inmiddels al 36.
‘Tja, dan zit er maar één ding op…’ zei Loes, toen ik klaar was met mijn verhaal.
Ik keek haar vragend aan. ‘Wat dan?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Hem confronteren met een voldongen feit en hopen dat hij blijft.’
Het duurde een paar tellen voordat ik begreep waar ze op doelde. ‘Je bedoelt… stiekem zwanger worden?’
Loes schoot in de lach. ‘Straks niet zeggen dat het míjn idee was, hè!’
Ik ging er die avond niet serieus op in, maar het zaadje was gezaaid en het idee schoot wortel in mijn hoofd. Het liet me niet meer los en nam in de maanden daarna steeds vastere vorm aan. Op een gegeven moment vond ik het niet eens gek of egoïstisch meer klinken. Eerder logisch, onvermijdelijk. In mijn hoofd wist ik het zelfs zo te draaien dat ik het ook deels voor hém deed. Ik was er inmiddels volledig van overtuigd dat Maarten zou omdraaien als een blad aan een boom, zodra hij zou horen dat ik zwanger was. Hij wist het zelf nog niet, maar hij zou de meest fantastische vader ooit worden en we zouden nog lang en gelukkig leven.
En het enige wat nog tussen ons en dat grote geluk in stond, was een klein leugentje. Een leugentje om bestwil dus. Het doel rechtvaardigde de middelen. Dat dacht ik toen echt. En ik spoelde elke dag een pil door het toilet.”

Lees het hele verhaal in Mijn Geheim Special 1902.