Jantina werkt met mensen met dementie
Jantina verloor haar vader aan dementie. Ze werkt als professional in de zorg met mensen met dementie en is vrijwilligster, gastvrouw en gespreksleidster bij de ontmoetingstafel voor mantelzorgers.
“Dementie is onomkeerbaar. Mijn doel is om die soms zo lange en moeizame weg zo draaglijk mogelijk te maken, met nog zo veel mogelijk mooie momenten onderweg.”
-
Toen mijn moeder drie jaar geleden het verdict 'dementie' kreeg stortte mijn wereld in. Mijn moeder, de eens zo sterke vrouw, die zich al dertig jaar als weduwe alleen redde, werd opeens hulpbehoevend. Lichamelijk was ze nog topfit maar haar geheugen liet haar in de steek. Ze kon geen lange wandelingen meer doen want ze verdwaalde. Haar geliefde camper moest ze noodgedwongen verkopen en later ook haar autootje. Ik woon tien kilometer bij haar vandaag en bezocht haar twee keer per week. De tuinen van mijn jongste broer en mijn moeder grenzen aan elkaar. Toen mijn moeder zich te vaak door het tuinpoortje naar haar schoondochter begaf omdat ze hulp nodig had werd het poortje zonder pardon afgesloten zodat mijn moeder bij de buren verhaal ging halen. De buurvrouw heeft haar op een avond ook op de koude stenen keukenvloer gevonden na een val. Met gescheurde pezen in de schouder werd ze met de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Mijn jongste broer was telefonisch niet bereikbaar omdat zijn vrouw zijn telefoon had uit gezet. De buurvrouw is dan maar gaan aanbellen en toen heeft mijn jongste broer mij gewaarschuwd. Ik geef hem er de schuld van dat mijn moeder dit is overkomen. Weken voordien kwam ik eens op een avond bij mijn moeder aan de deur. De keukendeur was niet afgesloten, de TV stond aan en zij lag in bed. Aan mijn jongste broer heb ik gevraagd of hij elke avond even wilde gaan kijken of alles in orde was. Dat heeft hij drie keer gedaan en zei toen:"Dat ga ik toch niet elke avond doen!" Na weken ziekenhuisopname en revalidatie kon mijn moeder niet meer naar huis. Toevallig hadden we zes weken voordien een verzorgingshuis bezocht waar zij wel heen wilde. Die keuze hebben we gerespecteerd. Na driekwart jaar heb ik haar daar weg gehaald omdat het een commerciele instelling was en de verzorging te wensen over liet. Ze verhuisde naar een ander verzorgingshuis met instemming van mijn twee broers. Ook daar was de verzorging niet optimaal vanwege personeelstekort en wanbeleid door het management. Ik ben erdoor in een depressie geraakt en ben pas langzaam uit het dal gekropen door afstand te nemen en meer aan mezelf te denken.