Dubbel interview: Verder na vreemdgaan

Jeanet en Michiel vormen samen met hun twee dochters een gelukkig gezinnetje. Ze zijn al twintig jaar bij elkaar en hebben samen al heel wat meegemaakt. Maar is hun huwelijk ook sterk genoeg om Jeanets vreemdgaan te overleven? Beide partners vertellen hun kant van het verhaal.

Jeanet

Michiel belde me vorige week vanuit Oslo. Het gesprek was anders dan anders. Eventjes had ik er spijt van dat ik mijn geheim had opgebiecht. Maar ik heb het allemaal aan mezelf te danken, dus ik moet er gewoon doorheen.
Michiel zit voor zijn werk vaak een paar dagen in het buitenland. Hij belt me altijd wel een keertje en soms hangen we dan wel een uur aan de telefoon. Deze keer duurde het gesprek nog geen kwartier en we moesten allebei ons best doen om het gaande te houden. Er vielen ongemakkelijke stiltes.
“Ben je alleen?” vroeg hij op een bepaald moment.
“Wat bedoel je daarmee?” reageerde ik emotioneel. “Ik wil dat je me vertrouwt, Michiel!”
Ik hoorde een diepe zucht aan de andere kant van de lijn. “Ik bedoelde alleen maar of een van de kinderen bij je zit, meer niet”, zei hij vlak. Zo had ik het niet opgevat. Ik dacht dat het weer een toespeling was op de grote fout die ik een tijd geleden heb gemaakt.

Roes

Mijn ‘fout’ liep rond op het jaarlijkse dorpsfeest. Ik ging erheen met mijn vriendin Nancy, die nog altijd woont in het dorp waar ik ben opgegroeid. Toen het begon te schemeren, liepen we richting het marktplein. De muziek kwam ons al van verre tegemoet, de lichtjes in de feesttent gaven het plein een vrolijke gloed. Ik was een beetje rozig in mijn hoofd van de martini’s die ik ’s middags had gedronken.
Nancy was ik snel kwijt in het feestgedruis, maar dat maakte niet uit. Ik kwam veel bekenden tegen en vermaakte me best. En toen zag ik hém. Aan de bar stond mijn ex-vriend Lennart naar me te kijken. Zijn mond vormde de verleidelijke glimlach waar ik ooit voor gevallen was. In een oogwenk had hij me weer in zijn greep.
De martini’s deden hun werk en Lennart ook. Ik werd nog lichter in mijn hoofd. Hij was net gescheiden, vertelde hij. Niets stond hem dus in de weg. Mij stond van alles in de weg, maar ik schoof het met het grootste gemak opzij. Nancy had een scharrel opgeduikeld bij wie ze de nacht zou doorbrengen en met een knipoog en een zijdelingse blik op Lennart gaf ze me de sleutels van haar huis. Lennart ging met me mee die nacht.
De roes van de alcohol, de frisheid van de lentenacht, de geur van zijn lijf – alle ingrediënten voor een gepassioneerde vrijpartij waren aanwezig. Ik was los van de werkelijkheid en dacht geen moment aan thuis. Tot de volgende ochtend. Ik kreeg een berichtje van Michiel, die in Londen zat: Sterkte met het verwerken van je kater. Want je zult wel gedronken hebben gisteren. Gevolgd door een knipogende smiley.
Het was alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Lennart werkte ik snel de deur uit. Ik vermoed dat hij wel begreep dat ik werd overvallen door spijt, want ik heb nooit meer iets van hem gehoord. En de kater? Die duurt tot op de dag van vandaag.

Schuldgevoel

Ik dacht er bijna onophoudelijk aan. Tijdens mijn werk, als mijn baas tegen me sprak. Thuis, als ik mijn dochter hielp met haar huiswerk. Zelfs als ik stond te koken, spookte mijn ontrouw door mijn hoofd. De ergste momenten waren als Michiel me voor het slapengaan een kus gaf. Waarom had ik dit gedaan? Ik hield van Michiel! Hij was een goede man en een perfecte vader. Ik had geen geheimen voor hem, vertelde hem altijd alles. Hij vertrouwde me, net zoals ik hem vertrouwde. Maar ik had zijn vertrouwen beschaamd.
Ik ging gebukt onder schuldgevoel en was mezelf niet meer. Ik keek naar Michiel met een mengeling van medelijden en verdriet. Hij verdiende dit niet. Een paar keer heb ik op het punt gestaan om het te vertellen. Op een dag had ik zelfs een verrassingsetentje geregeld. De kinderen naar de oppas, wij naar een intiem restaurant. Daar zou ik hem vertellen wat er was gebeurd. Ik zou zeggen dat ik er enorm veel spijt van had en dat ik niet kon leven met zo’n geheim. Ik zou uitleggen dat het niets te betekenen had.
Maar ik durfde het niet. Hij zag er zo gelukkig uit, was zo blij met mijn spontane verrassing! Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de sfeer te verpesten. Ik dacht toen ineens: waarom zou ik hém opzadelen met míjn probleem? Ik was degene die was vreemdgegaan, dus ik moest er maar mee leven. Michiel hoefde het niet te weten. Wat niet weet, wat niet deert, toch?

Tranen

Zo verstreken er een paar weken. Weken waarin ik verscheurd werd door twijfel en schuldgevoel. Op een avond vroeg Michiel wat er aan de hand was. “Je bent zo… anders de afgelopen tijd”, zei hij bezorgd. “Alsof je ergens over piekert.”
Ineens vertelde ik hem alles. Toen ik uitgesproken was, viel er een drukkende stilte. Hij klemde zijn kaken op elkaar, zijn gezicht verstrakte. Ik zag zijn ademhaling versnellen. “Zeg iets, Michiel”, smeekte ik.
Hij keek me aan. “Ik zeg dat je nu beter uit mijn buurt kunt gaan.”
Mijn geheim was ik kwijt, maar beter voelde ik me niet. Ik vond het vreselijk om Michiel te zien lijden. In de eerste dagen na mijn bekentenis heb ik me zo veel mogelijk gedeisd gehouden. Met een woedend gezicht liep hij door het huis, hij sprak nauwelijks met me. Ik heb heel wat tranen vergoten in die dagen, mezelf vervloekend omdat ik het had verteld. Had ik het niet beter voor me kunnen houden?
Op een avond had Michiel oppas geregeld voor de kinderen. “Dan kunnen wij rustig praten”, zei hij. Er volgde een lang gesprek, waarin hij me uitschold voor van alles en nog wat. Ik liet hem begaan, ik verdiende het. Zijn woorden deden me niet zo veel, het was de pijn in zijn ogen die me het meest raakte.
Nadat hij zijn ergste woede had geuit, kwamen de tranen, bij ons allebei. Hij stond toe dat ik tegen hem aan kroop en de geborgenheid van zijn armen opzocht. Ik verzekerde hem dat ik hem niet kwijt wilde en dat ik er alles aan wilde doen om het goed te maken.
“Het zal even duren, Jeanet”, antwoordde hij.

Hoop

Dat gesprek is inmiddels vier weken geleden. Daarna hebben we nog vele gesprekken gevoerd. Dat we erover kunnen praten, is een groot pluspunt. Ik houd me vast aan de gedachte dat we met elk gesprek weer een stukje verder zijn. Maar het zal tijd kosten om onze relatie te herstellen, want die heeft een behoorlijke deuk opgelopen.
Michiel raakt me niet meer spontaan aan. Soms doe ik weleens een poging, maar meestal duwt hij me weg. Seks hebben we niet meer gehad. Ik vroeg hem waarom hij me telkens afwees. Hij antwoordde dat hij telkens het beeld van mij met Lennart voor zich ziet. “Ik hoop dat het ooit verdwijnt”, zei hij. Ik hoop het ook.
Alles is nu ontzettend beladen. Hij is nog steeds boos en laat dat ook merken. Zoals die keer toen ik hem belde om te zeggen dat ik moest overwerken. “Als je van plan bent om met Lennart een hotelletje te pikken, zorg er dan voor dat ik het bonnetje niet vind”, zei hij toen sarcastisch. Of toen ik naar de bios ging met vriendinnen: “Zij dienen zeker als alibi?” Telkens confronteert hij me ermee en dat is moeilijk. Maar ik begrijp het wel: logisch dat zijn vertrouwen weg is. Het is aan mij om dat te herstellen.
Toen hij naar Oslo ging, beloofde ik hem daarom dat ik vierentwintig uur per dag bereikbaar zou zijn voor hem. “Je mag me altijd bellen om te controleren waar ik ben. Ik wil je vertrouwen en liefde weer terug”, zei ik, vlak voordat hij vertrok.
“Ik vind het fijn dat je eraan wilt werken”, zei hij daarop. “Dat zijn we elkaar en onze kinderen verplicht.” Het feit dat hij me daarna in zijn armen nam en me een lange kus op mijn mond gaf, geeft hoop voor de toekomst. Hij is inmiddels weer thuis en was ondanks alles toch blij om me weer te zien. Ik denk dat het wel goed komt. Ik zal er in ieder geval alles voor doen.

Michiel vertelde zijn kant van het verhaal ook in Mijn Geheim. Klik hier om het te lezen